ابوسعید ابوالخیر یکی از مهمترین و برترین شاعران ایرانی است که بسیار سبک نوشتاری او را نزدیک به شعر های سعدی دانستهاند. ما امروز در سبکنو بهترین شعرهای او را برای شما عزیزان گردآوری کردهایم پس در ادامه متن همراه ما باشید.
فهرست اشعار ابوسعید ابوالخیر
ابوسعید ابوالخیر که بود؟
عارف و شاعر نامدار ایرانی سده چهارم و پنجم بود. ابوسعید ابوالخیر در میان عارفان مقامی بسیار برجسته و ویژهای دارد و نام او با عرفان و شعر آمیختگی عمیقی یافته است.
چندان که در بخش مهمی از شعر پارسی چهره او در کنار مولوی و عطار قرار میگیرد، بی آنکه خود شعر چندانی سروده باشد. در تاریخ اندیشههای عرفانیاش در بالاترین سطح اندیشمندان این گُستره پهناور در کنار حلاج، بایزید بسطامی و ابوالحسن خرقانی بشمار میرود.
همان کسانی که سهروردی آنها را ادامه دهندگان فلسفه باستان و ادامه حکمت خسروانی میخواند. از دوران کودکی نبوغ و استعداد او بر افراد آگاه پنهان نبوده است.
بهترین شعرهای ابوسعید ابوالخیر
ﻭﺍ ﻓﺮﯾﺎﺩﺍ ﺯ ﻋﺸﻖ ﻭﺍ ﻓﺮﯾﺎﺩﺍ
ﮐﺎﺭﻡ ﺑﯿﮑﯽ ﻃﺮﻓﻪ ﻧﮕﺎﺭ ﺍﻓﺘﺎﺩﺍ
ﮔﺮ ﺩﺍﺩ ﻣﻦ ﺷﮑﺴﺘﻪ ﺩﺍﺩﺍ ﺩﺍﺩﺍ
ﻭﺭ ﻧﻪ ﻣﻦ ﻭ ﻋﺸﻖ ﻫﺮ ﭼﻪ ﺑﺎﺩﺍ ﺑﺎﺩﺍ
…
ﻫﺮﮔﺎﻩ ﮐﻪ ﺑﯿﻨﯽ ﺩﻭ ﺳﻪ ﺳﺮﮔﺮﺩﺍﻧﺮﺍ
ﻋﯿﺐ ﺭﻩ ﻣﺮﺩﺍﻥ ﻧﺘﻮﺍﻥ ﮐﺮﺩ ﺁﻧﺮﺍ
ﺗﻘﻠﯿﺪ ﺩﻭ ﺳﻪ ﻣﻘﻠﺪ ﺑﯽﻣﻌﻨﯽ
ﺑﺪﻧﺎﻡ ﮐﻨﺪ ﺭﻩ ﺟﻮﺍﻧﻤﺮﺩﺍﻥ ﺭﺍ
….
ﮔﺮ ﺑﺮ ﺩﺭ ﺩﯾﺮ ﻣﯽﻧﺸﺎﻧﯽ ﻣﺎ ﺭﺍ
ﮔﺮ ﺩﺭ ﺭﻩ ﮐﻌﺒﻪ ﻣﯿﺪﻭﺍﻧﯽ ﻣﺎ ﺭﺍ
ﺍﯾﻨﻬﺎ ﻫﻤﮕﯽ ﻻﺯﻣﻪٔ ﻫﺴﺘﯽ ﻣﺎﺳﺖ
ﺧﻮﺵ ﺁﻧﮑﻪ ﺯ ﺧﻮﯾﺶ ﻭﺍﺭﻫﺎﻧﯽ ﻣﺎ ﺭﺍ
…
ﺗﺎ ﭼﻨﺪ ﮐﺸﻢ ﻏﺼﻪٔ ﻫﺮ ﻧﺎﮐﺲ ﺭﺍ
ﻭﺯ ﺧﺴﺖ ﺧﻮﺩ ﺧﺎﮎ ﺷﻮﻡ ﻫﺮ
ﮐﺲ ﺭﺍ
ﮐﺎﺭﻡ ﺑﻪ ﺩﻋﺎ ﭼﻮ ﺑﺮﻧﻤﯽﺁﯾﺪ ﺭﺍﺳﺖ
ﺩﺍﺩﻡ ﺳﻪ ﻃﻼﻕ ﺍﯾﻦ ﻓﻠﮏ ﺍﻃﻠﺲ
ﺭﺍ
…
ﺍﯼ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﻭﺍ ﻓﺮﺳﺖ ﺑﯿﻤﺎﺭﺍﻥ ﺭﺍ
ﺭﻭﺯﯼ ﺩﻩ ﺟﻦ ﻭ ﺍﻧﺲ ﻭ ﻫﻢ ﯾﺎﺭﺍﻥ ﺭﺍ
ﻣﺎ ﺗﺸﻨﻪ ﻟﺒﺎﻥ ﻭﺍﺩﯼ ﺣﺮﻣﺎﻧﯿﻢ
ﺑﺮ ﮐﺸﺖ ﺍﻣﯿﺪ ﻣﺎ ﺑﺪﻩ ﺑﺎﺭﺍﻥ ﺭﺍ
…
ﭘﺮﺳﯿﺪﻡ ﺍﺯﻭ ﻭﺍﺳﻄﻪٔ ﻫﺠﺮﺍﻥ ﺭﺍ
ﮔﻔﺘﺎ ﺳﺒﺒﯽ ﻫﺴﺖ ﺑﮕﻮﯾﻢ ﺁﻥ ﺭﺍ
ﻣﻦ ﭼﺸﻢ ﺗﻮﺍﻡ ﺍﮔﺮ ﻧﺒﯿﻨﯽ ﭼﻪ
ﻋﺠﺐ
ﻣﻦ ﺟﺎﻥ ﺗﻮﺍﻡ ﮐﺴﯽ ﻧﺒﯿﻨﺪ ﺟﺎﻥ ﺭﺍ
…
ﺩﯼ ﺷﺎﻧﻪ ﺯﺩ ﺁﻥ ﻣﺎﻩ ﺧﻢ ﮔﯿﺴﻮ ﺭﺍ
ﺑﺮ ﭼﻬﺮﻩ ﻧﻬﺎﺩ ﺯﻟﻒ ﻋﻨﺒﺮ ﺑﻮ ﺭﺍ
ﭘﻮﺷﯿﺪ ﺑﺪﯾﻦ ﺣﯿﻠﻪ ﺭﺥ ﻧﯿﮑﻮ ﺭﺍ
ﺗﺎ ﻫﺮ ﮐﻪ ﻧﻪ ﻣﺤﺮﻡ ﻧﺸﻨﺎﺳﺪ ﺍﻭ ﺭﺍ
…
ﺩﺭ ﮐﻌﺒﻪ ﺍﮔﺮ ﺩﻝ ﺳﻮﯼ ﻏﯿﺮﺳﺖ ﺗﺮﺍ
ﻃﺎﻋﺖ ﻫﻤﻪ ﻓﺴﻖ ﻭ ﮐﻌﺒﻪ ﺩﯾﺮﺳﺖ ﺗﺮﺍ
ﻭﺭ ﺩﻝ ﺑﻪ ﺧﺪﺍ ﻭ ﺳﺎﮐﻦ ﻣﯿﮑﺪﻩﺍﯼ
ﻣﯽ ﻧﻮﺵ ﮐﻪ ﻋﺎﻗﺒﺖ ﺑﺨﯿﺮﺳﺖ ﺗﺮﺍ
…
ﺩﺭ ﺩﯾﺪﻩ ﺑﺠﺎﯼ ﺧﻮﺍﺏ ﺁﺑﺴﺖ ﻣﺮﺍ
ﺯﯾﺮﺍ ﮐﻪ ﺑﺪﯾﺪﻧﺖ ﺷﺘﺎﺑﺴﺖ ﻣﺮﺍ
ﮔﻮﯾﻨﺪ ﺑﺨﻮﺍﺏ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺧﻮﺍﺏﺵ
ﺑﯿﻨﯽ
ﺍﯼ ﺑﯿﺨﺒﺮﺍﻥ ﭼﻪ ﺟﺎﯼ ﺧﻮﺍﺑﺴﺖ
ﻣﺮﺍ
…
ﺍﯼ ﺩﻟﺒﺮ ﻣﺎ ﻣﺒﺎﺵ ﺑﯽ ﺩﻝ ﺑﺮ ﻣﺎ
ﯾﮏ ﺩﻟﺒﺮ ﻣﺎ ﺑﻪ ﮐﻪ ﺩﻭ ﺻﺪ ﺩﻝ ﺑﺮ
ﻣﺎ
ﻧﻪ ﺩﻝ ﺑﺮ ﻣﺎ ﻧﻪ ﺩﻟﺒﺮ ﺍﻧﺪﺭ ﺑﺮ ﻣﺎ
ﯾﺎ ﺩﻝ ﺑﺮ ﻣﺎ ﻓﺮﺳﺖ ﯾﺎ ﺩﻟﺒﺮ ﻣﺎ
…
ﺍﯼ ﮐﺮﺩﻩ ﻏﻤﺖ ﻏﺎﺭﺕ ﻫﻮﺵ ﺩﻝ ﻣﺎ
ﺩﺭﺩ ﺗﻮ ﺷﺪﻩ ﺧﺎﻧﻪ ﻓﺮﻭﺵ ﺩﻝ ﻣﺎ
ﺭﻣﺰﯼ ﮐﻪ ﻣﻘﺪﺳﺎﻥ ﺍﺯﻭ ﻣﺤﺮﻭﻣﻨﺪ
ﻋﺸﻖ ﺗﻮ ﻣﺮ ﺍﻭ ﮔﻔﺖ ﺑﻪ ﮔﻮﺵ ﺩﻝﻣﺎ
…
ﻣﺴﺘﻐﺮﻕ ﻧﯿﻞ ﻣﻌﺼﯿﺖ ﺟﺎﻣﻪٔ ﻣﺎ
ﻣﺠﻤﻮﻋﻪٔ ﻓﻌﻞ ﺯﺷﺖ ﻫﻨﮕﺎﻣﻪٔ ﻣﺎ
ﮔﻮﯾﻨﺪ ﮐﻪ ﺭﻭﺯ ﺣﺸﺮ ﺷﺐ ﻣﯽﻧﺸﻮﺩ
ﺁﻧﺠﺎ ﻧﮕﺸﺎﯾﻨﺪ ﻣﮕﺮ ﻧﺎﻣﻪٔ ﻣﺎ
…
ﻣﻦ ﺩﻭﺵ ﺩﻋﺎ ﮐﺮﺩﻡ ﻭ ﺑﺎﺩ ﺁﻣﯿﻨﺎ
ﺗﺎ ﺑﻪ ﺷﻮﺩ ﺁﻥ ﺩﻭ ﭼﺸﻢ ﺑﺎﺩﺍﻣﯿﻨﺎ
ﺍﺯ ﺩﯾﺪﻩٔ ﺑﺪﺧﻮﺍﻩ ﺗﺮﺍ ﭼﺸﻢ ﺭﺳﯿﺪ
ﺩﺭ ﺩﯾﺪﻩٔ ﺑﺪﺧﻮﺍﻩ ﺗﻮ ﺑﺎﺩﺍﻣﯿﻨﺎ
…
ﮔﻪ ﻣﯿﮕﺮﺩﻡ ﺑﺮ ﺁﺗﺶ ﻫﺠﺮ ﮐﺒﺎﺏ
ﮔﻪ ﺳﺮ ﮔﺮﺩﺍﻥ ﺑﺤﺮ ﻏﻢ ﻫﻤﭽﻮ
ﺣﺒﺎﺏ
ﺍﻟﻘﺼﻪ ﭼﻮ ﺧﺎﺭ ﻭ ﺧﺲ ﺩﺭﯾﻦ ﺩﯾﺮ ﺧﺮﺍﺏ
ﮔﻪ ﺑﺮ ﺳﺮ ﺁﺗﺸﻢ ﮔﻬﯽ ﺑﺮ ﺳﺮ ﺁﺏ
…
ﺩﺭ ﺭﻓﻊ ﺣﺠﺐ ﮐﻮﺵ ﻧﻪ ﺩﺭ ﺟﻤﻊ
ﮐﺘﺐ
ﮐﺰ ﺟﻤﻊ ﮐﺘﺐ ﻧﻤﯽﺷﻮﺩ ﺭﻓﻊ ﺣﺠﺐ
ﺩﺭ ﻃﯽ ﮐﺘﺐ ﺑﻮﺩ ﮐﺠﺎ ﻧﺸﻪٔ ﺣﺐ
ﻃﯽ ﮐﻦ ﻫﻤﻪ ﺭﺍ ﺑﮕﻮ ﺍﻟﯽ ﺍﻟﻠﻪ ﺍﺗﺐ
مطلب مشابه: اشعار وحشی بافقی؛ زیباترین مجموعه شعر عاشقانه کوتاه این شاعر
ﺑﺮ ﺗﺎﻓﺖ ﻋﻨﺎﻥ ﺻﺒﻮﺭﯼ ﺍﺯ ﺟﺎﻥ
ﺧﺮﺍﺏ
ﺷﺪ ﻫﻤﭽﻮ ﺭ ﮐﺎﺏ ﺣﻠﻘﻪ ﭼﺸﻢ ﺍﺯ
ﺗﺐ ﻭ ﺗﺎﺏ
ﺩﯾﮕﺮ ﭼﻮ ﻋﻨﺎﻥ ﻧﭙﯿﭽﻢ ﺍﺯ ﺣﮑﻢ ﺗﻮ ﺳﺮ
ﮔﺮ ﺩﻭﻟﺖ ﭘﺎﺑﻮﺱ ﺗﻮ ﯾﺎﺑﻢ ﭼﻮ
ﺭﮐﺎﺏ
…
ﮐﺎﺭﻡ ﻫﻤﻪ ﻧﺎﻟﻪ ﻭ ﺧﺮﻭﺷﺴﺖ
ﺍﻣﺸﺐ
ﻧﯽﺻﺒﺮ ﭘﺪﯾﺪﺳﺖ ﻭ ﻧﻪ ﻫﻮ ﺷﺴﺖ ﺍﻣﺸﺐ
ﺩﻭﺷﻢ ﺧﻮﺵ ﺑﻮﺩ ﺳﺎﻋﺘﯽ ﭘﻨﺪﺍﺭﯼ
ﮐﻔﺎﺭﻩٔ ﺧﻮﺷﺪﻟﯽ ﺩﻭﺷﺴﺖ ﺍﻣﺸﺐ
…
ﺗﺎ ﺯﻟﻒ ﺗﻮ ﺷﺎﻩ ﮔﺸﺖ ﻭ ﺭﺧﺴﺎﺭ ﺗﻮ ﺗﺨﺖ
ﺍﻓﮑﻨﺪ ﺩﻟﻢ ﺑﺮﺍﺑﺮ ﺗﺨﺖ ﺗﻮ ﺭﺧﺖ
ﺭﻭﺯﯼ ﺑﯿﻨﯽ ﻣﺮﺍ ﺷﺪﻩ ﮐﺸﺘﻪٔ ﺑﺨﺖ
ﺣﻠﻘﻢ ﺷﺪﻩ ﺩﺭ ﺣﻠﻘﻪٔ ﺳﯿﻤﯿﻦ ﺗﻮ
ﺳﺨﺖ
…
ﺗﺎ ﭘﺎﯼ ﺗﻮ ﺭﻧﺠﻪ ﮔﺸﺖ ﻭ ﺑﺎ ﺩﺭﺩ
ﺑﺴﺎﺧﺖ
ﻣﺴﮑﯿﻦ ﺩﻝ ﺭﻧﺠﻮﺭ ﻣﻦ ﺍﺯ ﺩﺭﺩ
ﮔﺪﺍﺧﺖ
ﮔﻮﯾﺎ ﮐﻪ ﺯ ﺭﻭﺯﮔﺎﺭ ﺩﺭﺩﯼ ﺩﺍﺭﺩ
ﺍﯾﻦ ﺩﺭﺩ ﮐﻪ ﺩﺭ ﭘﺎﯼ ﺗﻮ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ
ﺍﻧﺪﺍﺧﺖ
…
ﻣﺠﻨﻮﻥ ﺗﻮ ﮐﻮﻩ ﺭﺍ ﺯ ﺻﺤﺮﺍ
ﻧﺸﻨﺎﺧﺖ
ﺩﯾﻮﺍﻧﻪٔ ﻋﺸﻖ ﺗﻮ ﺳﺮ ﺍﺯ ﭘﺎ ﻧﺸﻨﺎﺧﺖ
ﻫﺮ ﮐﺲ ﺑﺘﻮ ﺭﻩ ﯾﺎﻓﺖ ﺯ ﺧﻮﺩ ﮔﻢ
ﮔﺮﺩﯾﺪ
ﺁﻧﮑﺲ ﮐﻪ ﺗﺮﺍ ﺷﻨﺎﺧﺖ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ
ﻧﺸﻨﺎﺧﺖ
…
ﺁﻧﺮﻭﺯ ﮐﻪ ﺁﺗﺶ ﻣﺤﺒﺖ ﺍﻓﺮﻭﺧﺖ
ﻋﺎﺷﻖ ﺭﻭﺵ ﺳﻮﺯ ﺯ ﻣﻌﺸﻮﻕ
ﺁﻣﻮﺧﺖ
ﺍﺯ ﺟﺎﻧﺐ ﺩﻭﺳﺖ ﺳﺮﺯﺩ ﺍﯾﻦ ﺳﻮﺯ ﻭ ﮔﺪﺍﺯ
ﺗﺎ ﺩﺭ ﻧﮕﺮﻓﺖ ﺷﻤﻊ ﭘﺮﻭﺍﻧﻪ ﻧﺴﻮﺧﺖ
…
ﺩﯾﺸﺐ ﮐﻪ ﺩﻟﻢ ﺯ ﺗﺎﺏ ﻫﺠﺮﺍﻥ
ﻣﯿﺴﻮﺧﺖ
ﺍﺷﮑﻢ ﻫﻤﻪ ﺩﺭ ﺩﯾﺪﻩٔ ﮔﺮﯾﺎﻥ
ﻣﯿﺴﻮﺧﺖ
ﻣﯿﺴﻮﺧﺘﻢ ﺁﻧﭽﻨﺎﻧﮑﻪ ﻏﯿﺮ ﺍﺯ ﺩﻝ ﺗﻮ
ﺑﺮ ﻣﻦ ﺩﻝ ﮐﺎﻓﺮ ﻭ ﻣﺴﻠﻤﺎﻥ
ﻣﯿﺴﻮﺧﺖ
…
ﻋﺸﻖ ﺁﻣﺪ ﻭ ﮔﺮﺩ ﻓﺘﻨﻪ ﺑﺮ ﺟﺎﻧﻢ
ﺑﯿﺨﺖ
ﻋﻘﻠﻢ ﺷﺪ ﻭ ﻫﻮﺵ ﺭﻓﺖ ﻭ ﺩﺍﻧﺶ ﺑﮕﺮﯾﺨﺖ
ﺯﯾﻦ ﻭﺍﻗﻌﻪ ﻫﯿﭻ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺳﺘﻢ
ﻧﮕﺮﻓﺖ
ﺟﺰ ﺩﯾﺪﻩ ﮐﻪ ﻫﺮ ﭼﻪ ﺩﺍﺷﺖ ﺑﺮ
ﭘﺎﯾﻢ ﺭﯾﺨﺖ
…
ﺷﯿﺮﯾﻦ ﺩﻫﻨﯽ ﮐﻪ ﺍﺯ ﻟﺒﺶ ﺟﺎﻥ
ﻣﯿﺮﯾﺨﺖ
ﮐﻔﺮﺵ ﺯ ﺳﺮ ﺯﻟﻒ ﭘﺮﯾﺸﺎﻥ
ﻣﯿﺮﯾﺨﺖ
ﮔﺮ ﺷﯿﺦ ﺑﻪ ﮐﻔﺮ ﺯﻟﻒ ﺍﻭ ﺭﻩ ﻣﯽﺑﺮﺩ
ﺧﺎﮎ ﺭﻩ ﺍﻭ ﺑﺮ ﺳﺮ ﺍﯾﻤﺎﻥ
ﻣﯽﺭﯾﺨﺖ
…
ﺍﺯ ﮐﻔﺮ ﺳﺮ ﺯﻟﻒ ﻭﯼ ﺍﯾﻤﺎﻥ
ﻣﯿﺮﯾﺨﺖ
ﻭﺯ ﻧﻮﺵ ﻟﺒﺶ ﭼﺸﻤﻪٔ ﺣﯿﻮﺍﻥ
ﻣﯿﺮﯾﺨﺖ
ﭼﻮﻥ ﮐﺒﮏ ﺧﺮﺍﻣﻨﺪﻩ ﺑﺼﺪ ﺭﻋﻨﺎﯾﯽ
ﻣﯿﺮﻓﺖ ﻭ ﺯ ﺧﺎﮎ ﻗﺪﻣﺶ ﺟﺎﻥ
ﻣﯿﺮﯾﺨﺖ
…
ﺍﯾﺪﻝ ﭼﻮ ﻓﺮﺍﻗﺶ ﺭﮒ ﺟﺎﻥ
ﺑﮕﺸﻮﺩﺕ
ﻣﻨﻤﺎﯼ ﺑﮑﺲ ﺧﺮﻗﻪٔ ﺧﻮﻥ ﺁﻟﻮﺩﺕ
ﻣﯽﻧﺎﻝ ﭼﻨﺎﻧﮑﻪ ﻧﺸﻨﻮﻧﺪ ﺁﻭﺍﺯﺕ
ﻣﯽﺳﻮﺯ ﭼﻨﺎﻧﮑﻪ ﺑﺮﻧﯿﺎﯾﺪ ﺩﻭﺩﺕ
ﺍﺯ ﺑﺎﺭ ﮔﻨﻪ ﺷﺪ ﺗﻦ ﻣﺴﮑﯿﻨﻢ ﭘﺴﺖ
ﯾﺎ ﺭﺏ ﭼﻪ ﺷﻮﺩ ﺍﮔﺮ ﻣﺮﺍ ﮔﯿﺮﯼ
ﺩﺳﺖ
ﮔﺮ ﺩﺭ ﻋﻤﻠﻢ ﺁﻧﭽﻪ ﺗﺮﺍ ﺷﺎﯾﺪ ﻧﯿﺴﺖ
ﺍﻧﺪﺭ ﮐﺮﻣﺖ ﺁﻧﭽﻪ ﻣﺮﺍ ﺑﺎﯾﺪ ﻫﺴﺖ
…
ﭼﻮﻥ ﻧﯿﺴﺖ ﺯ ﻫﺮ ﭼﻪ ﻫﺴﺖ ﺟﺰ
ﺑﺎﺩ ﺑﺪﺳﺖ
ﭼﻮﻥ ﻫﺴﺖ ﺯ ﻫﺮ ﭼﻪ ﻧﯿﺴﺖ
ﻧﻘﺼﺎﻥ ﻭ ﺷﮑﺴﺖ
ﺍﻧﮕﺎﺭ ﮐﻪ ﻫﺮ ﭼﻪ ﻫﺴﺖ ﺩﺭ ﻋﺎﻟﻢ
ﻧﯿﺴﺖ
ﭘﻨﺪﺍﺭ ﮐﻪ ﻫﺮ ﭼﻪ ﻧﯿﺴﺖ ﺩﺭ ﻋﺎﻟﻢ
ﻫﺴﺖ
…
ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﺑﻄﺎﻋﺖ ﺗﻮ ﻋﺼﯿﺎﻥ ﻭ
ﺧﻄﺎﺳﺖ
ﺯﯾﻦ ﻏﻢ ﻧﮑﺸﯽ ﮐﻪ ﮔﺸﺘﻦ ﭼﺮﺥ
ﺑﻼﺳﺖ
ﮔﺮ ﺧﺴﺘﻪﺍﯼ ﺍﺯ ﮐﺜﺮﺕ ﻃﻐﯿﺎﻥ ﮔﻨﺎﻩ
ﻣﻨﺪﯾﺶ ﮐﻪ ﻧﺎﺧﺪﺍﯼ ﺍﯾﻦ ﺑﺤﺮ
ﺧﺪﺍﺳﺖ
…
ﻣﻦ ﺑﻨﺪﻩٔ ﻋﺎﺻﯿﻢ ﺭﺿﺎﯼ ﺗﻮ
ﮐﺠﺎﺳﺖ
ﺗﺎﺭﯾﮏ ﺩﻟﻢ ﻧﻮﺭ ﻭ ﺻﻔﺎﯼ ﺗﻮ
ﮐﺠﺎﺳﺖ
ﻣﺎ ﺭﺍ ﺗﻮ ﺑﻬﺸﺖ ﺍﮔﺮ ﺑﻪ ﻃﺎﻋﺖ
ﺑﺨﺸﯽ
ﺍﯾﻦ ﺑﯿﻊ ﺑﻮﺩ ﻟﻄﻒ ﻭ ﻋﻄﺎﯼ ﺗﻮ
ﮐﺠﺎﺳﺖ
ﻣﺎ ﮐﺸﺘﻪٔ ﻋﺸﻘﯿﻢ ﻭ ﺟﻬﺎﻥ ﻣﺴﻠﺦ ﻣﺎﺳﺖ
ﻣﺎ ﺑﯿﺨﻮﺭ ﻭ ﺧﻮﺍﺑﯿﻢ ﻭ ﺟﻬﺎﻥ
ﻣﻄﺒﺦ ﻣﺎﺳﺖ
ﻣﺎ ﺭﺍ ﻧﺒﻮﺩ ﻫﻮﺍﯼ ﻓﺮﺩﻭﺱ ﺍﺯ ﺁﻧﮏ
ﺻﺪﻣﺮﺗﺒﻪ ﺑﺎﻻﺗﺮ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺩﻭﺯﺥ
ﻣﺎﺳﺖ
…
ﮔﺮﺩﻭﻥ ﮐﻤﺮﯼ ﺯ ﻋﻤﺮ ﻓﺮﺳﻮﺩﻩٔ
ﻣﺎﺳﺖ
ﺩﺭﯾﺎ ﺍﺛﺮﯼ ﺯ ﺍﺷﮏ ﺁﻟﻮﺩﻩٔ ﻣﺎﺳﺖ
ﺩﻭﺯﺥ ﺷﺮﺭﯼ ﺯ ﺭﻧﺞ ﺑﯿﻬﻮﺩﻩٔ ﻣﺎﺳﺖ
ﻓﺮﺩﻭﺱ ﺩﻣﯽ ﺯ ﻭﻗﺖ ﺁﺳﻮﺩﻩٔ
ﻣﺎﺳﺖ
…
ﺩﻭﺯﺥ ﺷﺮﺭﯼ ﺯ ﺁﺗﺶ ﺳﯿﻨﻪٔ ﻣﺎﺳﺖ
ﺟﻨﺖ ﺍﺛﺮﯼ ﺯﯾﻦ ﺩﻝ ﮔﻨﺠﯿﻨﻪٔ
ﻣﺎﺳﺖ
ﻓﺎﺭﻍ ﺯ ﺑﻬﺸﺖ ﻭ ﺩﻭﺯﺥ ﺍﯼ ﺩﻝ
ﺧﻮﺵ ﺑﺎﺵ
ﺑﺎ ﺩﺭﺩ ﻭ ﻏﻤﺶ ﮐﻪ ﯾﺎﺭ ﺩﯾﺮﯾﻨﻪٔ
ﻣﺎﺳﺖ
…
ﻋﺼﯿﺎﻥ ﺧﻼﯾﻖ ﺍﺭﭼﻪ ﺻﺤﺮﺍ
ﺻﺤﺮﺍﺳﺖ
ﺩﺭ ﭘﯿﺶ ﻋﻨﺎﯾﺖ ﺗﻮ ﯾﮏ ﺑﺮﮒ
ﮔﯿﺎﺳﺖ
ﻫﺮﭼﻨﺪ ﮔﻨﺎﻩ ﻣﺎﺳﺖ ﮐﺸﺘﯽ ﮐﺸﺘﯽ
ﻏﻢ ﻧﯿﺴﺖ ﮐﻪ ﺭﺣﻤﺖ ﺗﻮ ﺩﺭﯾﺎ
ﺩﺭﯾﺎﺳﺖ
…
ﮔﺮ ﺳﺒﺤﻪٔ ﺻﺪ ﺩﺍﻧﻪ ﺷﻤﺎﺭﯼ
ﺧﻮﺑﺴﺖ
ﻭﺭ ﺟﺎﻡ ﻣﯽ ﺍﺯ ﮐﻒ ﻧﮕﺬﺍﺭﯼ
ﺧﻮﺑﺴﺖ
ﮔﻔﺘﯽ ﭼﻪ ﮐﻨﻢ ﭼﻪ ﺗﺤﻔﻪ ﺁﺭﻡ ﺑﺮ
ﺩﻭﺳﺖ ﺑﯽﺩﺭﺩ ﻣﯿﺎ ﻫﺮ ﺁﻧﭽﻪ ﺁﺭﯼ ﺧﻮﺑﺴﺖ
مطلب مشابه: اشعار خیام؛ گزیده بهترین اشعار خیام نیشابوری و مجموعه شعر عاشقانه و فلسفی او
ﻧﺎﮐﺎﻣﯿﻢ ﺍﯼ ﺩﻭﺳﺖ ﺯ ﺧﻮﺩﮐﺎﻣﯽ
ﺗﺴﺖ
ﻭﯾﻦ ﺳﻮﺧﺘﮕﯿﻬﺎﯼ ﻣﻦ ﺍﺯ ﺧﺎﻣﯽ
ﺗﺴﺖ
ﻣﮕﺬﺍﺭ ﮐﻪ ﺩﺭ ﻋﺸﻖ ﺗﻮ ﺭﺳﻮﺍ ﮔﺮﺩﻡ
ﺭﺳﻮﺍﯾﯽ ﻣﻦ ﺑﺎﻋﺚ ﺑﺪﻧﺎﻣﯽ ﺗﺴﺖ
…
ﻋﺸﻘﻢ ﮐﻪ ﺑﻬﺮ ﺭﮔﻢ ﻏﻤﯽ
ﭘﯿﻮﻧﺪﺳﺖ
ﺩﺭﺩﻡ ﮐﻪ ﺩﻟﻢ ﺑﺪﺭﺩ ﺣﺎﺟﺘﻤﻨﺪﺳﺖ
ﺻﺒﺮﻡ ﮐﻪ ﺑﮑﺎﻡ ﭘﻨﺠﻪٔ ﺷﯿﺮﻡ ﻫﺴﺖ
ﺷﮑﺮﻡ ﮐﻪ ﻣﺪﺍﻡ ﺧﻮﺍﻫﺸﻢ
ﺧﺮﺳﻨﺪﺳﺖ
ﺩﺭ ﻋﺎﻟﻢ ﺍﮔﺮ ﻓﻠﮏ ﺍﮔﺮ ﻣﺎﻩ ﻭ
ﺧﻮﺭﺳﺖ
ﺍﺯ ﺑﺎﺩﻩٔ ﻣﺴﺘﯽ ﺗﻮ ﭘﯿﻤﺎﻧﻪ ﺧﻮﺭﺳﺖ
ﻓﺎﺭﻍ ﺯﺟﻬﺎﻧﯽ ﻭ ﺟﻬﺎﻥ ﻏﯿﺮ ﺗﻮ
ﻧﯿﺴﺖ
ﺑﯿﺮﻭﻥ ﺯﻣﮑﺎﻧﯽ ﻭ ﻣﮑﺎﻥ ﺍﺯ ﺗﻮ
ﭘﺮﺳﺖ
…
ﺳﻮﻓﺴﻄﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺍﺯ ﺧﺮﺩ
ﺑﯽﺧﺒﺮﺳﺖ
ﮔﻮﯾﺪ ﻋﺎﻟﻢ ﺧﯿﺎﻟﯽ ﺍﻧﺪﺭ ﮔﺬﺭﺳﺖ
ﺁﺭﯼ ﻋﺎﻟﻢ ﻫﻤﻪ ﺧﯿﺎﻟﯿﺴﺖ ﻭﻟﯽ
ﭘﯿﻮﺳﺘﻪ ﺣﻘﯿﻘﺘﯽ ﺩﺭﻭ ﺟﻠﻮﻩ
ﮔﺮﺳﺖ
…
ﺍﯼ ﺑﺮﻫﻤﻦ ﺁﻥ ﻋﺬﺍﺭ ﭼﻮﻥ ﻻﻟﻪ
ﭘﺮﺳﺖ
ﺭﺧﺴﺎﺭ ﻧﮕﺎﺭ ﭼﺎﺭﺩﻩ ﺳﺎﻟﻪ ﭘﺮﺳﺖ
ﮔﺮ ﭼﺸﻢ ﺧﺪﺍﯼ ﺑﯿﻦ ﻧﺪﺍﺭﯼ ﺑﺎﺭﯼ
ﺧﻮﺭﺷﯿﺪ ﭘﺮﺳﺖ ﺷﻮ ﻧﻪ ﮔﻮﺳﺎﻟﻪ ﭘﺮﺳﺖ
…
ﺁﻟﻮﺩﻩٔ ﺩﻧﯿﺎ ﺟﮕﺮﺵ ﺭﯾﺶ ﺗﺮﺳﺖ
ﺁﺳﻮﺩﻩﺗﺮﺳﺖ ﻫﺮ ﮐﻪ ﺩﺭﻭﯾﺶ
ﺗﺮﺳﺖ
ﻫﺮ ﺧﺮ ﮐﻪ ﺑﺮﻭ ﺯﻧﮕﯽ ﻭ ﺯﻧﺠﯿﺮﯼ
ﻫﺴﺖ
ﭼﻮﻥ ﺑﻪ ﻧﮕﺮﯼ ﺑﺎﺭ ﺑﺮﻭ ﺑﯿﺶ ﺗﺮﺳﺖ
…
ﻣﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺟﺰ ﺍﯾﻦ ﺟﻬﺎﻥ ﺟﻬﺎﻧﯽ
ﺩﮔﺮﺳﺖ
ﺟﺰ ﺩﻭﺯﺥ ﻭ ﻓﺮﺩﻭﺱ ﻣﮑﺎﻧﯽ
ﺩﮔﺮﺳﺖ
ﻗﻼﺷﯽ ﻭ ﻋﺎﺷﻘﯿﺶ ﺳﺮﻣﺎﯾﻪٔ
ﻣﺎﺳﺖ
ﻗﻮﺍﻟﯽ ﻭ ﺯﺍﻫﺪﯼ ﺍﺯ ﺁﻧﯽ ﺩﮔﺮﺳﺖ
…
ﺳﺮﻣﺎﯾﻪٔ ﻋﻤﺮ ﺁﺩﻣﯽ ﯾﮏ ﻧﻔﺴﺴﺖ
ﺁﻥ ﯾﮏ ﻧﻔﺲ ﺍﺯ ﺑﺮﺍﯼ ﯾﮏ
ﻫﻤﻨﻔﺴﺴﺖ
ﺑﺎ ﻫﻤﻨﻔﺴﯽ ﮔﺮ ﻧﻔﺴﯽ ﺑﻨﺸﯿﻨﯽ
ﻣﺠﻤﻮﻉ ﺣﯿﺎﺕ ﻋﻤﺮ ﺁﻥ ﯾﮏ
ﻧﻔﺴﺴﺖ
…
ﺩﻝ ﺑﺮ ﺳﺮ ﻋﻬﺪ ﺍﺳﺘﻮﺍﺭ ﺧﻮﯾﺸﺴﺖ
ﺟﺎﻥ ﺩﺭ ﻏﻢ ﺗﻮ ﺑﺮ ﺳﺮ ﮐﺎﺭ
ﺧﻮﯾﺸﺴﺖ
ﺍﺯ ﺩﻝ ﻫﻮﺱ ﻫﺮ ﺩﻭ ﺟﻬﺎﻧﻢ ﺑﺮ
ﺧﺎﺳﺖ
ﺍﻻ ﻏﻢ ﺗﻮ ﮐﻪ ﺑﺮﻗﺮﺍﺭ ﺧﻮﯾﺸﺴﺖ
…
ﺁﻧﺸﺐ ﮐﻪ ﻣﺮ ﺍﺯ ﻭﺻﻠﺖ ﺍﯼ ﻣﻪ
ﺭﻧﮕﺴﺖ
ﺑﺎﻻﯼ ﺷﺒﻢ ﮐﻮﺗﻪ ﻭ ﭘﻬﻨﺎ ﺗﻨﮕﺴﺖ
ﻭ ﺁﻧﺸﺐ ﮐﻪ ﺗﺮﺍ ﺑﺎ ﻣﻦ ﻣﺴﮑﯿﻦ
ﺟﻨﮕﺴﺖ
ﺷﺐ ﮐﻮﺭ ﻭ ﺧﺮﻭﺱ ﮔﻨﮏ ﻭ ﭘﺮﻭﯾﻦ ﻟﻨﮕﺴﺖ
…
ﺩﻭﺭ ﺍﺯ ﺗﻮ ﻓﻀﺎﯼ ﺩﻫﺮ ﺑﺮ ﻣﻦ
ﺗﻨﮕﺴﺖ
ﺩﺍﺭﻡ ﺩﻟﮑﯽ ﮐﻪ ﺯﯾﺮ ﺻﺪ ﻣﻦ
ﺳﻨﮕﺴﺖ
ﻋﻤﺮﯾﺴﺖ ﮐﻪ ﻣﺪﺗﺶ ﺯﻣﺎﻧﺮﺍ
ﻋﺎﺭﺳﺖ
ﺟﺎﻧﯿﺴﺖ ﮐﻪ ﺑﺮﺩﻧﺶ ﺍﺟﻠﺮﺍ
ﻧﻨﮕﺴﺖ
…
ﻧﺮﺩﯾﺴﺖ ﺟﻬﺎﻥ ﮐﻪ ﺑﺮﺩﻧﺶ
ﺑﺎﺧﺘﻨﺴﺖ
ﻧﺮﺍﺩﯼ ﺍﻭ ﺑﻨﻘﺶ ﮐﻢ ﺳﺎﺧﺘﻨﺴﺖ
ﺩﻧﯿﺎ ﺑﻤﺜﻞ ﭼﻮ ﮐﻌﺒﺘﯿﻦ ﻧﺮﺩﺳﺖ
ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻨﺶ ﺑﺮﺍﯼ ﺍﻧﺪﺍﺧﺘﻨﺴﺖ
…
ﻋﺸﻖ ﺗﻮ ﺑﻼﯼ ﺩﻝ ﺩﺭﻭﯾﺶ ﻣﻨﺴﺖ
ﺑﯿﮕﺎﻧﻪ ﻧﻤﯽﺷﻮﺩ ﻣﮕﺮ ﺧﻮﯾﺶ
ﻣﻨﺴﺖ
ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺳﻔﺮﯼ ﮐﻨﻢ ﺯ ﻏﻢ ﺑﮕﺮﯾﺰﻡ
ﻣﻨﺰﻝ ﻣﻨﺰﻝ ﻏﻢ ﺗﻮ ﺩﺭ ﭘﯿﺶ
ﻣﻨﺴﺖ
…
ﺁﻧﺮﺍ ﮐﻪ ﻓﻨﺎ ﺷﯿﻮﻩ ﻭ ﻓﻘﺮ ﺁﯾﯿﻨﺴﺖ
ﻧﻪ ﮐﺸﻒ ﯾﻘﯿﻦ ﻧﻪ ﻣﻌﺮﻓﺖ ﻧﻪ
ﺩﯾﻨﺴﺖ
ﺭﻓﺖ ﺍﻭ ﺯﻣﯿﺎﻥ ﻫﻤﯿﻦ ﺧﺪﺍ ﻣﺎﻧﺪ
ﺧﺪﺍ
ﺍﻟﻔﻘﺮ ﺍﺫﺍ ﺗﻢ ﻫﻮ ﺍﻟﻠﻪ ﺍﯾﻨﺴﺖ
…
ﭼﺸﻤﯽ ﺩﺍﺭﻡ ﻫﻤﻪ ﭘﺮ ﺍﺯ ﺩﯾﺪﻥ
ﺩﻭﺳﺖ
ﺑﺎ ﺩﯾﺪﻩ ﻣﺮﺍ ﺧﻮﺷﺴﺖ ﭼﻮﻥ
ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺭﻭﺳﺖ
ﺍﺯ ﺩﯾﺪﻩ ﻭ ﺩﻭﺳﺖ ﻓﺮﻕ ﮐﺮﺩﻥ
ﻧﺘﻮﺍﻥ
ﯾﺎ ﺍﻭﺳﺖ ﺩﺭﻭﻥ ﺩﯾﺪﻩ ﯾﺎ ﺩﯾﺪﻩ
ﺧﻮﺩ ﺍﻭﺳﺖ
…
مطلب مشابه: اشعار پروین اعتصامی؛ گزیده اشعار عاشقانه، شعر بلند و کوتاه از این شاعر
ﺁﻧﺮﺍ ﮐﻪ ﺣﻼﻝ ﺯﺍﺩﮔﯽ ﻋﺎﺩﺕ ﻭ
ﺧﻮﺳﺖ
ﻋﯿﺐ ﻫﻤﻪ ﻣﺮﺩﻣﺎﻥ ﺑﻪ ﭼﺸﻤﺶ
ﻧﯿﮑﻮﺳﺖ
ﻣﻌﯿﻮﺏ ﻫﻤﻪ ﻋﯿﺐ ﮐﺴﺎﻥ ﻣﯽﻧﮕﺮﺩ
ﺍﺯ ﮐﻮﺯﻩ ﻫﻤﺎﻥ ﺑﺮﻭﻥ ﺗﺮﺍﻭﺩ ﮐﻪ
ﺩﺭﻭﺳﺖ
…
ﺯﺍﻥ ﻣﯿﺨﻮﺭﺩﻡ ﮐﻪ ﺭﻭﺡ ﭘﯿﻤﺎﻧﻪٔ
ﺍﻭﺳﺖ
ﺯﺍﻥ ﻣﺴﺖ ﺷﺪﻡ ﮐﻪ ﻋﻘﻞ ﺩﯾﻮﺍﻧﻪٔ
ﺍﻭﺳﺖ
ﺩﻭﺩﯼ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺁﻣﺪ ﺁﺗﺸﯽ ﺑﺎ ﻣﻦ ﺯﺩ
ﺯﺍﻥ ﺷﻤﻊ ﮐﻪ ﺁﻓﺘﺎﺏ ﭘﺮﻭﺍﻧﻪٔ ﺍﻭﺳﺖ
…
ﺑﺮ ﻣﺎ ﺩﺭ ﻭﺻﻞ ﺑﺴﺘﻪ ﻣﯿﺪﺍﺭﺩ
ﺩﻭﺳﺖ
ﺩﻝ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻓﺮﺍﻕ ﺧﺴﺘﻪ ﻣﯿﺪﺍﺭﺩ
ﺩﻭﺳﺖ
ﻣﻦﺑﻌﺪ ﻣﻦ ﻭ ﺷﮑﺴﺘﮕﯽ ﺑﺮ ﺩﺭ
ﺩﻭﺳﺖ
ﭼﻮﻥ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﻝ ﺷﮑﺴﺘﻪ ﻣﯿﺪﺍﺭﺩ ﺩﻭﺳﺖ
…
ﻣﺎ ﺩﻝ ﺑﻪ ﻏﻢ ﺗﻮ ﺑﺴﺘﻪ ﺩﺍﺭﯾﻢ ﺍﯼ
ﺩﻭﺳﺖ
ﺩﺭﺩ ﺗﻮ ﺑﺠﺎﻥ ﺧﺴﺘﻪ ﺩﺍﺭﯾﻢ ﺍﯼ
ﺩﻭﺳﺖ
ﮔﻔﺘﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺩﻟﺸﮑﺴﺘﮕﺎﻥ ﻧﺰﺩﯾﮑﻢ
ﻣﺎ ﻧﯿﺰ ﺩﻝ ﺷﮑﺴﺘﻪ ﺩﺍﺭﯾﻢ ﺍﯼ
ﺩﻭﺳﺖ
…
ﻋﺎﺭﻑ ﮐﻪ ﺯ ﺳﺮ ﻣﻌﺮﻓﺖ ﺁﮔﺎﻫﺴﺖ
ﺑﯿﺨﻮﺩ ﺯ ﺧﻮﺩﺳﺖ ﻭ ﺑﺎ ﺧﺪﺍ
ﻫﻤﺮﺍﻫﺴﺖ
ﻧﻔﯽ ﺧﻮﺩ ﻭ ﺍﺛﺒﺎﺕ ﻭﺟﻮﺩ ﺣﻖ ﮐﻦ
ﺍﯾﻦ ﻣﻌﻨﯽ ﻻ ﺍﻟﻪ ﺍﻻ ﺍﻟﻠﻬﺴﺖ
…
ﺗﺎ ﺩﺭ ﻧﺮﺳﺪ ﻭﻋﺪﻩٔ ﻫﺮ ﮐﺎﺭ ﮐﻪ
ﻫﺴﺖ
ﺳﻮﺩﯼ ﻧﺪﻫﺪ ﯾﺎﺭﯼ ﻫﺮ ﯾﺎﺭ ﮐﻪ
ﻫﺴﺖ
ﺗﺎ ﺯﺣﻤﺖ ﺳﺮﻣﺎﯼ ﺯﻣﺴﺘﺎﻥ ﻧﮑﺸﺪ
ﭘﺮ ﮔﻞ ﻧﺸﻮﺩ ﺩﺍﻣﻦ ﻫﺮ ﺧﺎﺭ ﮐﻪ
ﻫﺴﺖ
…
ﺩﺭ ﺩﺭﺩ ﺷﮑﯽ ﻧﯿﺴﺖ ﮐﻪ ﺩﺭﻣﺎﻧﯽ ﻫﺴﺖ
ﺑﺎ ﻋﺸﻖ ﯾﻘﯿﻨﺴﺖ ﮐﻪ ﺟﺎﻧﺎﻧﯽ
ﻫﺴﺖ
ﺍﺣﻮﺍﻝ ﺟﻬﺎﻥ ﭼﻮ ﺩﻡ ﺑﻪ ﺩﻡ
ﻣﯿﮕﺮﺩﺩ
ﺷﮏ ﻧﯿﺴﺖ ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﮐﻪ ﺣﺎﻟﮕﺮﺩﺍﻧﯽ ﻫﺴﺖ
…
ﺟﺴﻤﻢ ﻫﻤﻪ ﺍﺷﮏ ﮔﺸﺖ ﻭ ﭼﺸﻤﻢ ﺑﮕﺮﯾﺴﺖ
ﺩﺭ ﻋﺸﻖ ﺗﻮ ﺑﯽ ﺟﺴﻢ ﻫﻤﯽ ﺑﺎﯾﺪ ﺯﯾﺴﺖ
ﺍﺯ ﻣﻦ ﺍﺛﺮﯼ ﻧﻤﺎﻧﺪ ﺍﯾﻦ ﻋﺸﻖ ﺯ
ﭼﯿﺴﺖ
ﭼﻮﻥ ﻣﻦ ﻫﻤﻪ ﻣﻌﺸﻮﻕ ﺷﺪﻡ
ﻋﺎﺷﻖ ﮐﯿﺴﺖ
…
ﺩﯾﺮﻭﺯ ﮐﻪ ﭼﺸﻢ ﺗﻮ ﺑﻤﻦ ﺩﺭ
ﻧﮕﺮﯾﺴﺖ
ﺧﻠﻘﯽ ﺑﻬﺰﺍﺭ ﺩﯾﺪﻩ ﺑﺮ ﻣﻦ ﺑﮕﺮﯾﺴﺖ
ﻫﺮ ﺭﻭﺯ ﻫﺰﺍﺭ ﺑﺎﺭ ﺩﺭ ﻋﺸﻖ ﺗﻮ ﺍﻡ
ﻣﯿﺒﺎﯾﺪ ﻣﺮﺩ ﻭ ﺑﺎﺯ ﻣﯿﺒﺎﯾﺪ ﺯﯾﺴﺖ
…
ﮔﺎﻫﯽ ﭼﻮ ﻣﻼﯾﮑﻢ ﺳﺮ ﺑﻨﺪﮔﯿﺴﺖ
ﮔﻪ ﭼﻮﻥ ﺣﯿﻮﺍﻥ ﺑﻪ ﺧﻮﺍﺏ ﻭ ﺧﻮﺭ ﺯﻧﺪﮔﯿﺴﺖ
ﮔﺎﻫﻢ ﭼﻮ ﺑﻬﺎﯾﻢ ﺳﺮ ﺩﺭﻧﺪﮔﯿﺴﺖ
ﺳﺒﺤﺎﻥ ﺍﻟﻠﻪ ﺍﯾﻦ ﭼﻪ ﭘﺮﺍﮐﻨﺪﮔﯿﺴﺖ
…
ﭼﻮﻥ ﺣﺎﺻﻞ ﻋﻤﺮ ﺗﻮ ﻓﺮﯾﺒﯽ ﻭ
ﺩﻣﯿﺴﺖ
ﺯﻭ ﺩﺍﺩ ﻣﮑﻦ ﮔﺮﺕ ﺑﻪ ﻫﺮ ﺩﻡ
ﺳﺘﻤﯿﺴﺖ
ﻣﻐﺮﻭﺭ ﻣﺸﻮ ﺑﺨﻮﺩ ﮐﻪ ﺍﺻﻞ ﻣﻦ ﻭ ﺗﻮ
ﮔﺮﺩﯼ ﻭ ﺷﺮﺍﺭﯼ ﻭ ﻧﺴﯿﻤﯽ ﻭ
ﻧﻤﯿﺴﺖ
…
ﺩﺭ ﺳﯿﻨﻪ ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﺭﺍﺯ ﭘﻨﻬﺎﻧﺶ
ﻧﯿﺴﺖ
ﭼﻮﻥ ﺯﻧﺪﻩ ﻧﻤﺎﯾﺪ ﺍﻭ ﻭﻟﯽ ﺟﺎﻧﺶ
ﻧﯿﺴﺖ
ﺭﻭ ﺩﺭﺩ ﻃﻠﺐ ﮐﻪ ﻋﻠﺘﺖ
ﺑﯽﺩﺭﺩﯾﺴﺖ
ﺩﺭﺩﯾﺴﺖ ﮐﻪ ﻫﯿﭽﮕﻮﻧﻪ ﺩﺭﻣﺎﻧﺶ ﻧﯿﺴﺖ
…
مطلب مشابه: اشعار نظامی گنجوی؛ گزیده شعر تک بیتی، غزل و اشعار عاشقانه نظامی
ﮔﻔﺘﺎﺭ ﻧﮑﻮ ﺩﺍﺭﻡ ﻭ ﮐﺮﺩﺍﺭﻡ ﻧﯿﺴﺖ
ﺍﺯ ﮔﻔﺖ ﻧﮑﻮﯼ ﺑﯽ ﻋﻤﻞ ﻋﺎﺭﻡ
ﻧﯿﺴﺖ
ﺩﺷﻮﺍﺭ ﺑﻮﺩ ﮐﺮﺩﻥ ﻭ ﮔﻔﺘﻦ ﺁﺳﺎﻥ
ﺁﺳﺎﻥ ﺑﺴﯿﺎﺭ ﻭ ﻫﯿﭻ ﺩﺷﻮﺍﺭﻡ
ﻧﯿﺴﺖ
…
ﮔﺮ ﮐﺎﺭ ﺗﻮ ﻧﯿﮑﺴﺖ ﺑﻪ ﺗﺪﺑﯿﺮ ﺗﻮ
ﻧﯿﺴﺖ
ﻭﺭ ﻧﯿﺰ ﺑﺪﺳﺖ ﻫﻢ ﺯ ﺗﻘﺼﯿﺮ ﺗﻮ
ﻧﯿﺴﺖ
ﺗﺴﻠﯿﻢ ﻭ ﺭﺿﺎ ﭘﯿﺸﻪ ﮐﻦ ﻭ ﺷﺎﺩ
ﺑﺰﯼ
ﭼﻮﻥ ﻧﯿﮏ ﻭ ﺑﺪ ﺟﻬﺎﻥ ﺑﻪ ﺗﻘﺪﯾﺮ ﺗﻮ ﻧﯿﺴﺖ
…
ﺍﺯ ﺩﺭﺩ ﻧﺸﺎﻥ ﻣﺪﻩ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺟﺎﻥ ﺗﻮ
ﻧﯿﺴﺖ
ﺑﮕﺬﺭ ﺯ ﻭﻻﯾﺘﯿﮑﻪ ﺁﻥ ﺯﺍﻥ ﺗﻮ ﻧﯿﺴﺖ
ﺍﺯ ﺑﯽﺧﺮﺩﯼ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺟﻮﻫﺮﯾﺎﻥ
ﻻﻑ ﺍﺯ ﮔﻬﺮﯼ ﺯﻧﯽ ﮐﻪ ﺩﺭ ﮐﺎﻥ ﺗﻮ
ﻧﯿﺴﺖ
…
ﮐﺒﺮﯾﺴﺖ ﺩﺭﯾﻦ ﻭﻫﻢ ﮐﻪ ﭘﻨﻬﺎﻧﯽ
ﻧﯿﺴﺖ
ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻦ ﺳﺮﻡ ﺑﻪ ﺁﺳﺎﻧﯽ ﻧﯿﺴﺖ
ﺍﯾﻤﺎﻧﺶ ﻫﺰﺍﺭ ﺩﻓﻌﻪ ﺗﻠﻘﯿﻦ ﮐﺮﺩﻡ
ﺍﯾﻦ ﮐﺎﻓﺮ ﺭﺍ ﺳﺮ ﻣﺴﻠﻤﺎﻧﯽ ﻧﯿﺴﺖ
…
ﺳﯿﻤﺎﺑﯽ ﺷﺪ ﻫﻮﺍ ﻭ ﺯﻧﮕﺎﺭﯼ ﺩﺷﺖ
ﺍﯼ ﺩﻭﺳﺖ ﺑﯿﺎ ﻭ ﺑﮕﺬﺭ ﺍﺯ ﻫﺮﭼﻪ
ﮔﺬﺷﺖ
ﮔﺮ ﻣﯿﻞ ﻭﻓﺎ ﺩﺍﺭﯼ ﺍﯾﻨﮏ ﺩﻝ ﻭ ﺟﺎﻥ
ﻭﺭ ﺭﺍﯼ ﺟﻔﺎ ﺩﺍﺭﯼ ﺍﯾﻨﮏ ﺳﺮ ﻭ
ﺗﺸﺖ
…
ﺁﻧﺮﺍ ﮐﻪ ﻗﻀﺎ ﺯ ﺧﯿﻞ ﻋﺸﺎﻕ ﻧﻮﺷﺖ
ﺁﺯﺍﺩ ﺯ ﻣﺴﺠﺪﺳﺖ ﻭ ﻓﺎﺭﻍ ﺯ
ﮐﻨﺸﺖ
ﺩﯾﻮﺍﻧﻪٔ ﻋﺸﻖ ﺭﺍ ﭼﻪ ﻫﺠﺮﺍﻥ ﭼﻪ
ﻭﺻﺎﻝ
ﺍﺯ ﺧﻮﯾﺶ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺭﺍ ﭼﻪ ﺩﻭﺯﺥ
ﭼﻪ ﺑﻬﺸﺖ
…
ﻫﺎﻥ ﺗﺎ ﺗﻮ ﻧﺒﻨﺪﯼ ﺑﻪ ﻣﺮﺍﻋﺎﺗﺶ
ﭘﺸﺖ
ﮐﻮ ﺑﺎ ﮔﻞ ﻧﺮﻡ ﭘﺮﻭﺭﺩ ﺧﺎﺭ ﺩﺭﺷﺖ
ﻫﺎﻥ ﺗﺎ ﻧﺸﻮﯼ ﻏﺮﻩ ﺑﻪ ﺩﺭﯾﺎﯼ ﮐﺮﻡ
ﮐﻮ ﺑﺮ ﻟﺐ ﺑﺤﺮ ﺗﺸﻨﻪ ﺑﺴﯿﺎﺭ ﺑﮑﺸﺖ
…
ﺭﻭﺯﻡ ﺑﻪ ﻏﻢ ﺟﻬﺎﻥ ﻓﺮﺳﻮﺩﻩ
ﮔﺬﺷﺖ
ﺷﺐ ﺩﺭ ﻫﻮﺱ ﺑﻮﺩﻩ ﻭ ﻧﺎﺑﻮﺩﻩ
ﮔﺬﺷﺖ
ﻋﻤﺮﯼ ﮐﻪ ﺍﺯﻭ ﺩﻣﯽ ﺟﻬﺎﻧﯽ ﺍﺭﺯﺩ
ﺍﻟﻘﺼﻪ ﺑﻪ ﻓﮑﺮﻫﺎﯼ ﺑﯿﻬﻮﺩﻩ ﮔﺬﺷﺖ
…
ﺁﻥ ﺩﻝ ﮐﻪ ﺗﻮ ﺩﯾﺪﻩﺍﯼ ﺯﻏﻢ ﺧﻮﻥ
ﺷﺪ ﻭ ﺭﻓﺖ
ﻭﺯ ﺩﯾﺪﻩٔ ﺧﻮﻥ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﯿﺮﻭﻥ ﺷﺪ ﻭ ﺭﻓﺖ
ﺭﻭﺯﯼ ﺑﻪ ﻫﻮﺍﯼ ﻋﺸﻖ ﺳﯿﺮﯼ
ﻣﯿﮑﺮﺩ
ﻟﯿﻠﯽ ﺻﻔﺘﯽ ﺑﺪﯾﺪ ﻭ ﻣﺠﻨﻮﻥ ﺷﺪ ﻭ ﺭﻓﺖ
…
ﺩﻝ ﻋﺎﺩﺕ ﻭ ﺧﻮﯼ ﺟﻨﮕﺠﻮﯼ ﺗﻮ
ﮔﺮﻓﺖ
ﺟﺎﻥ ﮔﻮﻫﺮ ﻫﻤﺖ ﺳﺮ ﮐﻮﯼ ﺗﻮ
ﮔﺮﻓﺖ
ﮔﻔﺘﻢ ﺑﻪ ﺧﻂ ﺗﻮ ﺟﺎﻧﺐ ﻣﺎ ﺭﺍ ﮔﯿﺮ
ﺁﻥ ﻫﻢ ﻃﺮﻑ ﺭﻭﯼ ﻧﮑﻮﯼ ﺗﻮ ﮔﺮﻓﺖ
…
ﺁﻧﯽ ﮐﻪ ﺯ ﺟﺎﻧﻢ ﺁﺭﺯﻭﯼ ﺗﻮ ﻧﺮﻓﺖ
ﺍﺯ ﺩﻝ ﻫﻮﺱ ﺭﻭﯼ ﻧﮑﻮﯼ ﺗﻮ ﻧﺮﻓﺖ
ﺍﺯ ﮐﻮﯼ ﺗﻮ ﻫﺮ ﮐﻪ ﺭﻓﺖ ﺩﻝ ﺭﺍ
ﺑﮕﺬﺍﺷﺖ
ﮐﺲ ﺑﺎ ﺩﻝ ﺧﻮﯾﺸﺘﻦ ﺯ ﮐﻮﯼ ﺗﻮ
ﻧﺮﻓﺖ
…
ﺯﻧﺎﺭ ﭘﺮﺳﺖ ﺯﻟﻒ ﻋﻨﺒﺮ ﺑﻮﯾﺖ
ﻣﺤﺮﺍﺏ ﻧﺸﯿﻦ ﮔﻮﺷﻪٔ ﺍﺑﺮﻭﯾﺖ
ﯾﺎ ﺭﺏ ﺗﻮ ﭼﻪ ﮐﻌﺒﻪﺍﯼ ﮐﻪ ﺑﺎﺷﺪ
ﺷﺐ ﻭ ﺭﻭﺯ
ﺭﻭﯼ ﺩﻝ ﮐﺎﻓﺮ ﻭ ﻣﺴﻠﻤﺎﻥ ﺳﻮﯾﺖ
…
ﮔﺮ ﺩﺭﻭﯾﺸﯽ ﻣﮑﻦ ﺗﺼﺮﻑ ﺩﺭ ﻫﯿﭻ
ﻧﻪ ﺷﺎﺩﯼ ﮐﻦ ﺑﻬﯿﭻ ﻭ ﻧﻪ ﻏﻢ ﺧﻮﺭ
ﻫﯿﭻ
ﺧﺮﺳﻨﺪ ﺑﺪﺍﻥ ﺑﺎﺵ ﮐﻪ ﺩﺭ ﻣﻠﮏ
ﺧﺪﺍﯼ
ﺩﺭ ﺩﻧﯿﯽ ﻭ ﺁﺧﺮﺕ ﻧﺒﺎﺷﯽ ﺑﺮ ﻫﯿﭻ
مرا به عشق همی متهم کنی به حیل
چه حجت آری پیش خدای عزوجل
به عشقت اندر عاصی همی نیارَم شد
به ذنبم اندر طاغی همی شوی به مثل
نعیم بی تو نخواهم جحیم با تو رواست
که بی تو شکّر زهر است و با تو زهر عسل
به روی نیکو تکیه مکن که تا یک چند
به سنبل اندر پنهان کنند نجم زحل
هرآینه نه دروغ است آنچه گفت حکیم
فمن تکبر یوماً فبعد عز ذل
هم از اوست:
دعوت من بر تو آن شد کایزدت عاشق کناد
بر یکی سنگیندل نامهربان چون خویشتن
تا بدانی درد عشق و داغ هجر و غم کشی
چون بهجر اندر بپیچی پس بدانی قدر من
و این غزل نیز بدو منسوب شدهاست:
ز بس گل که در باغ مأوی گرفت
چمن رنگ ارتنگ مانی گرفت
مگر چشم مجنون به ابر اندر است
که گل رنگ رخسار لیلی گرفت
به مِی ماند اندر عقیقین قدح
سرشکی که در لاله مأوی گرفت
قدح گیر چندی و دنیی مگیر
که بدبخت شد آنکه دنیی گرفت
سر نرگس تازه از زرّ و سیم
نشان سر تاج کسری گرفت
چو رهبان شد اندر لباس کبود
بنفشه مگر دین ترسی گرفت
و نیز:
عشق او باز اندر آوردم به بند
کوشش بسیار نامد سودمند
عشق دریایی کرانه ناپدید
کی توان کردن شنا ای هوشمند
عشق را خواهی که تا پایان بری
بس بباید ساخت با هر ناپسند
زشت باید دید و انگارید خوب
زهر باید خورد و انگارید قند
توسنی کردم ندانستم همی
کز کشیدن تنگتر گردد کمند
مطلب مشابه: اشعار سنایی؛ گلچین اشعار عاشقانه، غزلیات، قصاید و ترجیعات این شاعر
شعرهای کوتاه این شاعر
من دوش دعا کردم و باد آمینا
تا بِه شود آن دو چشم بادامینا
از دیده بدخواه تو را چشم رسید
در دیده بدخواه تو بادا مینا
وا فریادا ز عشق وا فریادا
کارم به یکی طُرفه نگار افتادا
گر داد من شکسته دادا دادا
ورنه من و عشق هر چه بادا بادا
در دیده به جای خواب آب است مرا
زیرا که به دیدنش شتاب است مرا
گویند بخواب تا به خوابش بینی
ای بیخبران چه جای خواب است مرا
گَه نور و گَه نار آمدم، گَه گل گَهی خار آمدم
گَه مسـت و هشـیار آمدم
دارم هوای عاشــــــقی
ای شاه! درویشت منم،
درویـشِ دلْریشـــت منم
بیگانه و خویشت منم، دارم هوای عاشقی
شب خیز که عاشقان به شب راز کنند
گِرد در و بامِ دوست پرواز کنند
هر جا که دری بود به شب دربندند
الا درِ دوست که شب باز کنند
یا رب مکن از لطف، پریشان ما را
هر چند که هست جرم و عصیان مارا
ذات تو غنی و ما همه محتاجیم
محتاج به غیر خود مگردان مارا
یارب تو چنان کن که پریشان نشوم
محتاج به بیگانه و خویشان نشوم
بی منت خلق، خود مرا روزی ده تا از در تو بر در ایشان نشوم
شیخ ابی سعید ابی الخیر را گفتند:”فلان کس بر روی آب می رود. “شیخ گفت:”سهل است، وزغی و صعوه ای بر روی آب می برود.”
شیخ را گفتند:”فلان کس در هوا می پرد.”
شیخ گفت:”زغنی و مگسی نیز در هوا بپرد.”
او را گفتند:”فلان کس در یک لحظه از شهری به شهری می برود.”
شیخ گفت:”شیطان نیز در یک نفس از مشرق به مغرب می شود ،این چنین چیزها را بس قیمتی نیست. مرد آن بود که در میان خلق بنشیند و برخیزد و بجنبد و با خلق داد و ستد کند و با خلق درآمیزد و یک لحظه از خدا غافل نباشد.”
گر در سفرم تـــویی رفیق سفرم
ور در حضرم تویی انیس حضرم
القصه بهر کجا که باشد گـــذرم
جز تو نبود هیـــچ کسی در نظرم
ابوسعید ابوالخیر
عاشق چو شوی تیغ به سر باید خورد
زهری که رسد همچو شکر باید خورد
هر چند ترا بر جگر آبی نبود
دریا دریا خون جگر باید خورد
– ابوسعید ابوالخیر
مطلب مشابه: اشعار عطار نیشابوری؛ اشعار برگزیده ناب عاشقانه کوتاه و بلند عطار
ابوسعید ابوالخیر در راه بود، گفت: «هر جا که نظر میکنم، بر زمین همه گوهر ریخته و بر در و دیوار همه زر آویخته. کسی نمیبیند و کسی نمیچیند.»
گفتند: کو، کجاست؟
گفت: «همهجاست، هر جا که میتوان خدمتی کرد؛
یا هر جا که میتوان به راحتی دلی بهدست آورد. آنجا که غمگینی هست
و آنجا که مسکینی هست؛
آنجا که یاری طالبِ محبت است
و آنجا که رفیقی محتاج مروت.»
به ابوسعید ابوالخیر گفتند: «فلانی شاهکار میکند، چرا که قادر است پرواز کند.»
گفت: «این که مهم نیست، مگس هم میپرد.»
گفتند: فلانی را چه میگویی که روی آب راه میرود!»
گفت: «اهمیتی ندارد، تکهای چوب نیز همین کار میکند.»
گفتند: «پس از نظر تو شاهکار چیست؟»
گفت: «این که در میان مردم زندگي کنی ولی هیچگاه به کسی دروغ نگویی، کلک نزنی و سوء استفاده نکنی، این شاهکار است.»
ابوسعید ابوالخیر در راه بود، گفت: «هر جا که نظر میکنم، بر زمین همه گوهر ریخته و بر در و دیوار همه زر آویخته. کسی نمیبیند و کسی نمیچیند.»
گفتند: کو، کجاست؟
گفت: «همهجاست، هر جا که میتوان خدمتی کرد؛
یا هر جا که میتوان به راحتی دلی بهدست آورد. آنجا که غمگینی هست
و آنجا که مسکینی هست؛
آنجا که یاری طالبِ محبت است
و آنجا که رفیقی محتاج مروت.»
آن یار طلب کن که تو را باشد و بس
معشوقه ی صد هزار کس را چه کنی…
از ابوسعید ابوالخیر سوال کردند :
این حسن شهرت را از کجا آوردی ؟
ابوسعید گفت :
شبی مادر از من آب خواست
دقایقی طول کشید تا آب آوردم
وقتی به کنارش رفتم
خواب ، مادر را در ربوده بود
دلم نیامد که بیدارش کنم
به کنارش نشستم تا پگاه …
مادر چشمان خویش را باز کرد
وقتی کاسه ی آب را در دستان من دید
پی به ماجرا برد و گفت:
فرزندم امیدوارم که نامت عالمگیر شود..
شیخ ابوسعید ابوالخیر در راه بود
گفت : هر جا كه نظر میكنم
بر زمین همه گوهر ریخته
و بر در و دیوار همه زر آویخته!
كسی نمیبیند و كسی نمیچیند ….
گفتند : كو؟ كجاست؟
گفت : همه جاست
هر جا كه میتوان خدمتی كرد،
یا هر جا كه میتوان راحتی به دلی آورد
آن جا كه غمگینی هست و آن جا كه مسكینی هست.
آن جا كه یاری طالب محبت است و آن جا كه رفیقی محتاج مُرُوَت ..
از ابوسعید ابوالخیر سوال کردند : این حسن شهرت را از کجا آوردی ؟
ابوسعید گفت : شبی مادر از من آب خواست دقایقی طول کشید تا آب آوردم. وقتی به کنارش رفتم خواب ، مادر را در ربوده بود. دلم نیامد که بیدارش کنم به کنارش نشستم تا پگاه … مادر چشمان خویش را باز کرد وقتی کاسه ی آب را در دستان من دید پی به ماجرا برد و گفت:
فرزندم امیدوارم که نامت عالمگیر شود
مطلب مشابه: اشعار عارف قزوینی؛ مجموعه عاشقانه تصنیف، غزلیات و تک بیتی زیبا
گر قُرب خدا میطلبی، دلجو باش
وندر پس و پیشِ خلق، نیکو گو باش
خواهی که چو صبح، صادقُ القول شوی خورشید صفت، با همه کس یک رو باش
ابوسعید ابوالخیر با پیری در حمام بود. پیر از گرمای دلکش و هوای خوش حمام فصلی تمام گفت. ابوسعید گفت: می دانی چرا این جایگاه خوش است؟ پیر گفت: چون شیخی مثل تو در این حمام است.
چون در این حمام شیخی چون تو هست
خوش شد و خوش گشت و خوش آمد نشست
شیخ گفت: من جواب بهتری دارم. پیر گفت: بگو که هرچه تو بگویی عین صواب است.
شیخ گفت: حمام از این جهت خوش است که از مال دنیا فقط یک سطل و یک پارچه بیشتر نداری که آن هم عاریت حمامی است…
ابوسعید ابوالخیر در راه بود، گفت: “هر جا که نظر میکنم، بر زمین همه گوهر ریخته و بر در و دیوار همه زر آویخته. کسی نمیبیند و کسی نمیچیند.”
گفتند: “کو، کجاست؟”
گفت: “همهجاست، هر جا که میتوان خدمتی کرد؛ یا هر جا که میتوان به راحتی دلی بهدست آورد. آنجا که غمگینی هست و آنجا که مسکینی هست؛ آنجا که یاری طالبِ محبت است و آنجا که رفیقی محتاج مروت. “
گفتم صنما لاله رخا دلدارا
در خواب نمای چهره باری یارا
گفتا که روی به خواب بی ما وانگه
خواهی که دگر به خواب بینی ما را
وا فریادا ز عشق وا فریادا
کارم بیکی طرفه نگار افتادا
گر داد من شکسته دادا دادا ور نه من و عشق هر چه بادا بادار
دی شانه زد آن ماه خم گیسو را
بر چهره نهاد زلف عنبر بو را
پوشید بدین حیله رخ نیکو را
تا هر که نه محرم نشناسد او را
اول رخ خود به ما نبایست نمود
تا آتش ما جای دگر گردد دود
اکنون که نمودی و ربودی دل ما
ناچار ترا دلبر ما باید بود
ای دلبر ما مباش بی دل بر ما
یک دلبر ما به که دو صد دل بر ما
نه دل بر ما نه دلبر اندر بر ما
یا دل بر ما فرست یا دلبر ما
ای کرده غمت غارت هوش دل ما
درد تو شده خانه فروش دل ما
رمزی که مقدسان ازو محرومند عشق تو مر او گفت به گوش دل ما
عشق آمد و گرد فتنه بر جانم بیخت
عقلم شد و هوش رفت و دانش بگریخت
زین واقعه هیچ دوست دستم نگرفت
جز دیده که هر چه داشت بر پایم ریخت
تا زلف تو شاه گشت و رخسار تو تخت
افکند دلم برابر تخت تو رخت
روزی بینی مرا شده کشته بخت حلقم شده در حلقه سیمین تو سخت
چشمی دارم همه پر از دیدن دوست
با دیده مرا خوشست چون دوست دروست
از دیده و دوست فرق کردن نتوان
یا اوست درون دیده یا دیده خود اوست
مطلب مشابه: اشعار رودکی؛ مجموعه اشعار عاشقانه رباعیات، مثنوی و قصاید زیبای این شاعر
عشق آمد و شد چو خونم اندر رگ و پوست
تا کرد مرا تهی و پر کرد ز دوست
اجزای وجودم همگی دوست گرفت نامی ست ز من بر من و باقی همه اوست
شب آمد و باز رفتم اندر غم دوست
هم بر سر گریه ای که چشمم را خوست
از خون دلم هر مژهای پنداری
سیخی ست که پاره جگر بر سر اوست
ما دل به غم تو بسته داریم ای دوست
درد تو بجان خسته داریم ای دوست
گفتی که به دلشکستگان نزدیکم
ما نیز دل شکسته داریم ای دوست
ای دوست ای دوست ای دوست ای دوست
جور تو از آن کشم که روی تو نکوست
مردم گویند بهشت خواهی یا دوست
ای بی خبران بهشت با دوست نکوست
عاشق نتواند که دمی بی غم زیست
بی یار و دیار اگر بود خود غم نیست
خوش آن که بیک کرشمه جان کرد نثار
هجران و وصال را ندانست که چیست
اندر همه دشت خاوران گر خاری ست
آغشته به خون عاشق افگاری ست
هر جا که پریرخی و گل رخساری ست ما را همه در خورست مشکل کاری ست
عشق تو بلای دل درویش منست
بیگانه نمی شود مگر خویش منست
خواهم سفری کنم ز غم بگریزم
منزل منزل غم تو در پیش منست
در سلسله عشق تو جان خواهم داد
در عشق تو ترک خانمان خواهم داد
آنی که ز جانم آرزوی تو نرفت
از دل هوس روی نکوی تو نرفت
از دفتر عشق هر که فردی دارد
اشک گلگون و چهر زردی دارد
بر گرد سری شود که شوری ست درو
قربان دلی رود که دردی دارد
عاشق همه دم فکر غم دوست کند
معشوق کرشمه ای که نیکوست کند
ما جرم و گنه کنیم و او لطف و کرم
هر کس چیزی که لایق اوست کند
ز اول ره عشق تو مرا سهل نمود
پنداشت رسد به منزل وصل تو زود
گامی دو سه رفت و راه را دریا دید چون پای درون نهاد موجش بربود
ای چارده ساله مه که در حسن و جمال
هم چون مه چارده رسیدی بکمال
یا رب نرسد به حسنت آسیب زوال
در چارده سالگی بمانی صد سال
گر با غم عشق سازگار آید دل
بر مرکب آرزو سوار آید دل
گر دل نبود کجا وطن سازد عشق
ور عشق نباشد به چه کار آید دل
بی روی تو رای استقامت نکنم
کس را به هوای تو ملامت نکنم
در جستن وصل تو اقامت نکنم
از عشق تو توبه تا قیامت نکنم
جانا من و تو نمونه پرگاریم
سر گر چه دو کردهایم یک تن داریم
بر نقطه روانیم کنون چون پرگار
در آخر کار سر بهم باز آریم
باز آ باز آ هر آنچه هستی باز آ
گر کافر و گبر و بتپرستی باز آ
این درگه ما درگه نومیدی نیست
صد بار اگر توبه شکستی باز آ
هرگز دلم از یاد تو غافل نشود
گر جان بشود مهر تو از دل نشود
افتاده ز روی تو در آیینهٔ دل عکسی که به هیچ وجه زایل نشود
از هستی خویش تا پشیمان نشوی
سر حلقهٔ عارفان و مستان نشوی
تا در نظر خلق نگردی کافر
در مذهب عاشقان مسلمان نشوی
عشق آمد و خاک محنتم بر سر ریخت
زان برق بلا به خرمنم اخگر ریخت
خون در دل و ریشهٔ تنم سوخت چنان
کز دیده بجای اشک خاکستر ریخت
وا فریادا ز عشق وا فریادا
کارم به یکی طرفه نگار افتادا
گر داد من شکسته دادا، دادا
ورنه من و عشق، هرچه بادا بادا
تا نگذری از جمع به فردی نرسی
تا نگذری از خویش به مردی نرسی
تا در ره دوست بی سر و پا نشوی
بی درد بمانی و به دردی نرسی
گفتم: چشمم، گفت: به راهش میدار
گفتم: جگرم، گفت: پر آهش میدار
گفتم که: دلم، گفت: چه داری در دل
گفتم: غم تو، گفت: نگاهش میدار
دلخسته و سینه چاک میباید شد
وز هستی خویش پاک میباید شد
آن به که به خود پاک شویم اول کار
چون آخر کار خاک میباید شد
مطلب مشابه: اشعار فردوسی؛ مجموعه شعر تک بیتی، دو بیتی و اشعار عاشقانه این شاعر بزرگ
وصل تو کجا و من مهجور کجا
دردانه کجا حوصله مور کجا
هر چند ز سوختن ندارم باکی
پروانه کجا و آتش طور کجا
آن یار که عهد دوستداری بشکست
میرفت و منش گرفته دامن در دست
میگفت دگر باره به خوابم بینی
پنداشت که بعد ازو مرا خوابی هست
در دیده به جای خواب آب است مرا
زیرا که به دیدنت شتاب است مرا
گویند بخواب تا به خوابش بینی
ای بیخبران چه جای خواب است مرا
گر طالب راه حق شوی ره پیداست
او راست بود با تو، تو گر باشی راست
وانگه که به اخلاص و درون صافی
او را باشی بدان که او نیز تراست
یا رب به محمد و علی و زهرا
یا رب به حسین و حسن و آلعبا
کز لطف برآر حاجتم در دو سرا
بیمنت خلق یا علی الاعلا
دل کیست که گویم از برای غم تست
یا آنکه حریم تن سرای غم تست
لطفیست که میکند غمت با دل من
ورنه دل تنگ من چه جای غم تست
یا رب مکن از لطف پریشان ما را
هر چند که هست جرم و عصیان ما را
ذات تو غنی بوده و ما محتاجیم
محتاج بغیر خود مگردان ما را
نظرات کاربران