اشعار عاشقانه هوشنگ ابتهاج (سایه)؛ 40 شعر کوتاه و بلند احساسی سایه

هوشنگ ابتهاج را می‌شناسید. استاد شعر فارسی که به راستی هرچه سروده شاهکار بوده. اما استاد همیشه علاقه خاصی به اشعار عاشقانه و غزل داشته‌اند. ما نیز امروز در سبکنو بهترین اشعار عاشقانه هوشنگ ابتهاج (سایه) را برای شما عزیزان آماده کرده‌ایم. با ما باشید.

بهترین شعرهای عاشقانه امیرهوشنگ ابتهاج

    نشسته ام به در نگاه می کنم

    دریچه آه می کشد

    تو از کدام راه می رسی؟

    خیال دیدنت چه دلپذیر بود

    جوانی ام درین امید پیر شد

    نیامدی و دیر شد…

    شکفتی چون گل و پژمرده ای از من

    خزانم دیدی و آزردی از من

    به آوردی و گرنه با چنین ناز

    اگر دل داشتم می بردی از من

    به خوابی دیدمش غمگین نشسته

    گرفته در بغل چنگی گسسته

    من این چنگ حزین را می شناسم

    دریغا عشق من ، عشق شکسته

    سر زلف تو کو ؟ مشک ترم کو ؟

    لب نوشت ، شراب و شکرم کو ؟

    کجا شد ناز اندامت ؟ کجا شد ؟

    دریغا ، شاخه ی نیلوفرم کو ؟

    سپیده سر زد و مرغ سحر خواند

    سپهر تیره دامان زرافشاند

    شبی گفتی به آغوش تو آیم

    چه شب ها رفت و آغوشم تهی ماند

    پری بودی و با من راز کردی

    به ناز و عشوه عشق آغاز کردی

    مرا آواز دادی ، چون رسیدم

    کبوتر گشتی و پرواز کردی

    چو نی می نالم از داغ جدایی

    دریغا ای نسیم آشنایی

    چنان گشتم غبار آلود غربت

    که نشناسم که خود بودم کجایی

    گل پرپر ، کجا گیرم سراغت ؟

    صدای گریه می اید ز باغت

    صدای گریه می اید شب و روز

    که می سوزد دل بلبل ز داغت

    جوانی گر چه نقش دلپذیر ست

    ازو دل بر گرفتن ناگزیرست

    پرید آن خواب نوشین سحرگاه

    بیا ای دل که هنگام تو دیرست

    دلم گر قصه گوید ، اینک آن گوش

    لبم گر بوسه خواهد ، این لب نوش

    اگر شب زنده دارم ، این سر زلف

    چو خوابم در رباید ، اینک آغوش

    سحرگه در چمن خوش رنگ شد گل

    نگاهش کردم و دل تنگ شد گل

    به دل گفتم که نازست این ، میندیش

    چو دستی پیش بردم ، سنگ شد گل

مطلب مشابه: اشعار فروغ فرخزاد؛ گلچین زیباترین غزلیات، تک بیتی و شعرنو فروغ

    من آن ابرم که می خواهد ببارد

    دل تنگم هوای گریه دارد

    دل تنگم غریب این در و دشت

    نمی داند کجا سر می گذارد

    شبی بود و بهاری ، در من آویخت

    چه آتش ها ، چه آتش ها برانگیخت

    فرو خواندم به گوشش قصه ی خویش

    چو باران بهاری اشک می ریخت

    سحرخیزان به سرناها دمیدند

    نگهبانان مشعل ها دویدند

    غریو از قلعه ی ویرانه برخاست

    گرفتاران به آزادی رسیدند

    خوشا صبحی که چون از خواب خیزم

    به آغوش تو از بستر گریزم

    گشایم در به رویت شادمانه

    رخت بوسم ، به پایت گل بریزم

    تا تو با منی زمانه با من است

    بخت و کام جاودانه با من است

    تو بهار دلکشی و من چو باغ

    شر و شوق صد جوانه با من است

    یاد دلنشینت ای امید جان

    هر کجا روم روانه با من است

    ناز نوشخند صبح اگر توراست

    شور گریه‌ی شبانه با من است

    برگ عیش و جام و چنگ اگرچه نیست

    رقص و مستی و ترانه با من است

    گفتمش مراد من به خنده گفت

    لابه از تو و بهانه با من است

    گفتمش من آن سمند سرکشم

    خنده زد که تازیانه با من است

    هر کسش گرفته دامن نیاز

    ناز چشمش این میانه با من است

    خواب نازت ای پری ز سر پرید

    شب خوشت که شب فسانه با من است

مطلب مشابه: بهترین اشعار احمدرضا احمدی؛ بهترین اشعار کوتاه و بلند از این شاعر بزرگ

    یاری کن ای نفس که درین گوشه‌ی قفس

    بانگی بر آورم ز دل خسته‌ی یک نفس

    تنگ غروب و هول بیابان و راه دور

    نه پرتو ستاره و نه ناله‌ی جرس

    خونابه گشت دیده‌ی کارون و زنده رود‌ای پیک آشنا برس از ساحل ارس

    صبر پیمبرانه ام آخر تمام شد‌ای ایت امید به فریاد من برس

    از بیم محتسب مشکن ساغر‌ای حریف‌

    می‌خواره را دریغ بود خدمت عسس

    جز مرگ دیگرم چه کس اید به پیشباز

    رفتیم و همچنان نگران تو باز پس

    ما را هوای چشمه‌ی خورشید در سر است

    سهل است سایه گر برود سر در این هوس

    چه خوش افسانه می‌گویی به افسون‌های خاموشی

    مرا از یاد خود بستان بدین خواب فراموشی

    ز موج چشم مستت، چون دل سرگشته برگیرم

    که من خود غرقه خواهم شد درین دریای مدهوشی‌

    می از جام مودت نوش و در کار محبت کوش

    به مستی، بی خمارست این می‌نوشین اگر نوشی

    سخن‌ها داشتم دور از فریب چشم غمازت

    چو زلفت گر مرا بودی مجال حرف در گوشی‌

    نمی‌سنجد و می‌رنجند ازین زیبا سخن سایه

    بیا تا گم کنم خود را به خلوت‌های خاموشی

    دست کوتاه من و دامن آن سرو بلند

    سایه‌ی سوخته دل این طمع خام مبند

    دولت وصل تو‌ای ماه نصیب که شود

    تا از آن چشم خورد باده و زان لب گل قند

    خوش‌تر از نقش توام نیست در ایینه‌ی چشم

    چشم بد دور، زهی نقش و زهی نقش پسند

    خلوت خاطر ما را به شکایت مشکن

    که من از وی شدم‌ای دل به خیالی خرسند

    من دیوانه که صد سلسله بگسیخته ام

    تا سر زلف تو باشد نکشم سر ز کمند

    قصه‌ی عشق من آوازه به افلک رساند

    همچو حسن تو که صد فتنه در آفاق افکند

    سایه از ناز و طرب سر به فلک خواهم سود

    اگر افتد به سرم سایه‌ی آن سرو بلند

مطلب مشابه: اشعار سیمین بهبهانی؛ گزیده غزلیات و مجموعه شعر این شاعر سرشناس

    بی تو‌ای جان جهان، جان و جهانی گو مباش

    چون رخ جانانه نتوان دید جانی گو مباش

    همنشین جان من مهر جهان افروز توست

    گر ز جان مهر تو برخیزد جهانی گو مباش

    یک دم وصلت ز عمر جاودانم خوش‌تر است

    بر وصال دوست عمر جاودانی گو مباش

    در هوای گلشن او پر گشا‌ای مرغ جان

    طایر خلد آشیانی خکدانی گو مباش

    در خراب آباد دنیا نامه‌ای بی ننگ نیست

    از من خلوت نشین نام و نشانی گو مباش.

    چون که من از پا فتادم دستگیری گو مخیز.

    چون که من از سر گذشتم آستانی گو مباش

    گر پس از من در دلت سوز سخن گیرد چه سود

    من چو خاموشی گرفتم ترجمانی گو مباش

    سایه، چون مرغ خزانت بی پناهی خوش‌تر است

    چتر گل، چون نیست بر سر سایبانی گو مباش

    درین سرای بی کسی، کسی به در نمی‌زند

    به دشتِ پُرملال ما پرنده پَر نمی‌زند

    یکی ز شب گرفتگان چراغ بر نمی‌کُند

    کسی به کوچه سارِ شب درِ سحر نمی‌زند

    نشسته‌ام در انتظارِ این غبارِ بی سوار

    دریغ کز شبی چنین سپیده سر نمی‌زند

    گذرگهی است پُر ستم که اندر او به غیر غم

    یک صلای آشنا به رهگذر نمی‌زند

    دل خراب من دگر خراب‌تر نمی‌شود

    که خنجر غمت از این خراب‌تر نمی‌زند

    چه چشم پاسخ است از این دریچه‌های بسته‌ات؟

    برو که هیچ کس ندا به گوش کر نمی‌زند

    نه سایه دارم و نه بر، بیفکنندم و سزاست

    اگر نه بر درخت تر کسی تبر نمی‌زند

    مژده بده، مژده بده، یار پسندید مرا

    سایه او گشتم و او برد به خورشید مرا

    جانِ دل و دیده منم، گریه خندیده منم

    یارِ پسندیده منم، یار پسندید مرا

    کعبه منم، قبله منم، سوی من آرید نماز

    کان صنمِ قبله نما خم شد و بوسید مرا

    پرتو دیدار خوشش تافته در دیده من

    آینه در آینه شد: دیدمش و دید مرا

    آینه خورشید شود پیش رخ روشن او

    تابِ نظر خواه و ببین کاینه تابید مرا

    گوهرِ گم بوده نگر تافته بر فرق فلک

    گوهریِ خوب نظر آمد و سنجید مرا

    نور چو فواره زند بوسه بر این باره زند

    رشکِ سلیمان نگر و غیرتِ جمشید مرا

    هر سحر از کاخ کرم چون که فرو می‌نگرم

    بانگِ لک الحمد رسد از مه و ناهید مرا

    چون سر زلفش نکشم سر ز هوای رخ او

    باش که صد صبح دمد زین شب امید مرا

    پرتو بی پیرهنم، جان رها کرده تنم

    تا نشوم سایه خود باز نبینید مرا

    نشود فاش کسی آنچه میان من و توست

    تا اشارات نظر نامه رسان من توست

    گوش کن با لب خاموش سخن می‌گویم

    پاسخم گو به نگاهی که زبان من و توست

    روزگاری شد و کس مرد ره عشق ندید

    حالیا چشم جهانی نگران من و توست

    گرچه در خلوت راز دل ما کس نرسید

    همه جا زمزمه عشق نهان من و توست

    گو بهار دل و جان باش و خزان باش، ارنه

    ای بسا باغ و بهاران که خزان من و توست

    این همه قصه فردوس و تمنای بهشت

    گفت و گویی و خیالی ز جهان من و توست

    نقش ما گو ننگارند به دیباچه عقل

    هرکجا نامه عشق است نشان من و توست

    سایه زآتشکده ماست فروغ مه و مهر

    وه از این آتش روشن که به جان من و توست

    ای عشق همه بهانه از توست

    من خامشم این ترانه از توست

    آن بانگ بلند صبحگاهی

    وین زمزمه شبانه از توست

    من انده خویش را ندانم

    این گریه بی بهانه از توست

    ای آتش جان پاکبازان

    در خرمن من زبانه از توست

    افسون شده تو را زبان نیست

    ور هست همه فسانه از توست

    کشتی مرا چه بیم دریا؟

    طوفان ز تو و کرانه از توست

    گر باده دهی و گرنه ، غم نیست

    مست از تو ، شرابخانه از توست

    می را چه اثر به پیش چشمت؟

    کاین مستی شادمانه از توست

    پیش تو چه توسنی کند عقل؟

    رام است که تازیانه از توست

    من می‌گذرم خموش و گمنام

    آوازه جاودانه از توست

    چون سایه مرا ز خاک برگیر

    کاینجا سر و آستانه از توست

مطلب مشابه: اشعار شهریار؛ گزیده عاشقانه غزلیات، اشعار ترکی و معروف ترین آثار وی

    شب فرو می افتاد

    به درون آمدم و پنجره ها رابستم

    باد با شاخه در آویخته بود

    من در این خانه تنها

    تنها

    غم عالم به دلم ریخته بود

    ناگهان حس کردم

    که کسی

    آنجا بیرون در باغ

    در پس پنجره ام می گرید

    صبحگاهان شبنم

    می چکید از گل سیب

    سینه باید گشاده چون دریا

    تا کند نغمه ای چو دریا ساز

    نفسی طاقت آزموده چو موج

    که رود صد ره برآید باز

    تن

    طوفان کش شکیبنده

    که نفرساید از نشیب و فراز

    بانگ دریادلان چنین خیزد

    کار هر سینه نیست این آواز

بی مرغ آشیانه چه خالی ست

خالی تر آشیانه مرغی

جفت خود جداست

آه ای کبوتران سپید شکسته بال

اینک به آشیانه دیرین خوش آمدید

اما دلم به غارت رفته ست

با آن کبوتران که پریدند

با آن کبوتران که دریغا

هرگز به خانه بازنگشتند

مطلب مشابه: اشعار خاقانی؛ مجموعه برگزیده غزلیات، قصاید، رباعیات و قطعات این شاعر