شعر درباره ایران + اشعار حماسی و غرورآمیز درباره وطنم ایران

ایران یکی از قدیمی‌ترین و بزرگترین کشورهای تاریخ است که اشخاص مهم بسیاری را در خود جای داده است. بسیاری از شاعران نیز برای ایران چه شعرها که نگفته‌اند. ما نیز امروز در سایت ادبی و هنری روزانه قصد داریم شعر درباره ایران را برای شما عزیزان قرار دهیم. با ما باشید.

اشعار حماسی و غرور‌آمیز درباره وطنم ایران

    تو آسمانی و من ریشه در زمین دارم

    همیشه فاصله ای هست داد از این دارم

    قبول کن که گذشته ست کار من از اشک

    که سال هاست به تنهایی ام یقین دارم

    تو نیز دغدغه ات از دقایقت پیداست

    مرا ببخش اگر چشم نکته بین دارم

    محمدعلی_بهمنی

    بگذار ، که بر شاخه این صبح دلاویز

    بنشینم و از عشق سرودی بسرایم .

    آنگاه ، به صد شوق ، چو مرغان سبکبال ،

    پر گیرم ازین بام و به سوی تو بیایم

    فریدون_مشیری

    کاش بارانی ببارد قلب ها را تر کند

    بگذرد از هفت بند ما، صدا را تر کند

    قطره قطره رقص گیرد روی چتر لحظه ها

    رشته رشته مویرگ های هوا را تر کند

    بشکند در هم طلسم کهنه ی این باغ را

    شاخه های خشک و بی بار دعا را تر کند

    جلیل_صفربیگی

    مام میهن​

    بـا تـو گـویـم میهنــم

    ایـن بـار هـم گـل می‌کنم

    آسمـانـت را پـل پـرواز سنبـل می‌کنم

    در سـرِ پیـری جـوان مـی گـردمـی همچـون بهـار

    کـوچـه بـاغـت را پـر از آواز بلبـل می‌کنم

    جـاودانـه میهنـم

    این بـار هـم مـی‌سـازمـت

    چون درفـش کـاویـان هر جای می‌افرازمت

    همچـو رستـم

    می‌کنم دیـو پلیـدی را ز جـای

    چـون فـریـدون شـوکـت دیـریـنه می‌پـردازمت

    با تـو مـام میهنـم

    دیـرینه پیمـان می‌کنم

    گـر که ایـرانـم نبـاشـد، تـرک ایـن جـان می‌کنم

    همچـو آرش

    بر پر البـرز جـان بـر کـف بـه پـای

    کوهسـاران را پـر از آواز ایــران می‌کنم

    بـا تـو گـویـم میهنـم

    این بـار هـم گـل می‌کنم

    با تـو گـویـم میهنم

    ایـن بـار هـم گـل می‌کنم

    مازیار قویدل

اشعار حماسی و غرور‌آمیز درباره وطنم ایران

    ﻧﻪ ﮐﺴﻲ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺍﺳﺖ

    ﻧﻪ ﮐﺴﻲ ﭼﺸﻢ ﺑﻪ ﺭﺍﻩ

    ﻧﻪ ﺧﻴﺎﻝ ﮔﺬﺭ ﺍﺯ ﮐﻮﭼﻪ ﻱ ﻣﺎ ﺩﺍﺭﺩ ﻣﺎﻩ

    ﺑﻴﻦ ﻋﺎﺷﻖ ﺷﺪﻥ ﻭ ﻣﺮﮒ ﻣﮕﺮ ﻓﺮﻗﻲ ﻫﺴﺖ؟

    ﻭﻗﺘﻲ ﺍﺯ ﻋﺸﻖ ﻧﺼﻴﺒﻲ ﻧﺒﺮﻱ ﻏﻴﺮ ﺍﺯ ﺁﻩ…

    فریدون مشیری

    که من پروین فروغ شهر ایرانم

    نه پوراندخت نه آذر دخت نه آتوسا نه پانته آ

    بلکه آرتمیس سپهسالار ایران در نبرد پارس و یونانم

    مرا گر در مقام همسری بینی نه یک همخواب و همبستر که یک همراه و یک یار وفادارم

    نه یک برده مکن اینگونه پندارم

    که جوشد خون آزادی به شریانم

    بدون زن کجا می‌داشت تاریخ تو ؟

    آرش با کمانش ؟

    کاوه آهنگر با گرز و سندانش ؟

    بدون زن کجا میداشتی آن شاعر توسی ؟

    نگهبان زبان پارسی ؟

    استاد فردوسی ؟

    مرا گر در مقام مادری بینی

    مگو با من که هست فرشی از بهشت زیر پایم

    نگاهم کن که زیر پای من دنیا به جریان است

    ز نور عشق من رخشنده کیهان است

    که با دستان من گردون به جریان است

    که جای پای من بر چهره سرخ و سپید و سبز ایران است

    برو ای مرد دگر مبر آسان به لب نامم

    که من آزاده زن فرزند ایرانم

    ایران…

    فدای اشک و خنده تو

    دل پر و تپنده تو

    فدای حسرت و امیدت

    رهایی رمنده تو

    اگر دل تو را شکستند

    تو را به بند کینه بستند

    چه عاشقان بی‌نشانی

    که پای درد تو نشستند

    کلام شد گلوله باران

    به خون کشیده شد خیابان

    ولی کلام آخر این شد

    که جان من فدای ایران

    تو ماندی و زمانه نو شد

    خیال عاشقانه نو شد

    هزار دل شکست و اخر

    هزارو یک بهانه نو شد

    به خاک خسته تو سوگند

    به بغض خفته دماوند

    که شوق زنده ماندن من

    به شادی تو خورده پیوند

    افشین یداللهی

    وطنم، وطنم، وطنم

    بشنو ز دلم سخنم

    اگر از بر جان گذرم

    نرود وطن از نظرم

    تو چو پرتو جان منی

    تو سرای امان منی

    به خدا ز تو دل نکنم

    وطنم وطنم وطنم

    برای آزادی تو، آبادی تو سر می‌سپارم

    امید بهروزی تو، پیروزی تو، در سینه دارم

    سرباز رزم آفرینم، در سنگر حق، مرد پیکارم

    چو باشد هوای حق در سرم

    به محراب خون نماز آورم

    که در خون شوم شناور

    قسم بر شهید هم سنگرم

    نپویم بجز ره رهبرم

    نجویم طریق دیگر

    وطنم، وطنم، وطنم

    بشنو ز دلم سخنم

    اگر از بر جان گذرم

    نرود وطن از نظرم

    حمید سبزواری

مطلب مشابه: جملات و اشعار غرورآمیز درباره وطن عزیزمان ایران

اشعار حماسی و غرور‌آمیز درباره وطنم ایران

    ای سلامم، ای سرودم

    ای نگهبان وجودم

    ای غمم تو، شادی ام تو

    مایه آزادی ام تو

    ای وطن!

    ای دلیل زنده بودن

    ای سرودی صادقانه

    ای دلیل زنده ماندن

    جانپناهی جاودانه

    ای وطن!

    همچو رویش در بهاران

    همچو جان در هر بدن

    مثل بوی عطر گلها

    مثل سبزی چمن

    ای وطن!

    مثل راز شعر حافظ

    مثل آواز قناری

    همچو یاد خوش ترین ها

    همچو باران بهاری

    ای وطن!

    مثل غم در مرگ مادر

    مثل کوهٍ غُصه هایی

    مثل سربازان عاشق

    قهرمان قصه هایی

    ای وطن!

    همچو آواز بلندی

    از بلندیهای پاک

    باغروری، با گذشتی

    با وفایی همچو خاک

    ای وطن!

    نادر ابراهیمی

ایران به شوق زندگی در مرگ رویین‌تن شده

مرد و زنش تلفیقی از ابریشم و آهن شده

    فیلم رویارویی‌اش با ما تماشایی بُوَد

    پرده فال و تماشا را به آتش می‌کشیم

    تنگه هرمز گلوگاه بلیات است و ما

    قایق دزدان دریا را به آتش می‌کشیم

    برد موشک‌های ایرانی کم از سجیل نیست

    با همان‌ها فوج اعدا را به آتش می‌کشیم

به کوروش به آرش به جمشید قسم

به نـقـش و نـگار تخت جمشید قسـم

ایــــران همی قلب و خون مـن اســــت

گـــرفــتـــه زجــان در وجـــود مــن اســت

بـــخــوانـیــم ایــن جـــمـلـه در گــوش بــــاد

    نوروز، نماد جاودانِ نو شدن است

    تجدید جوانیِ جهان کهن است

    زین ها همه خوب تر که هر نو شدنش

    یادآور نام پاک ایرانِ من است

اشعار حماسی و غرور‌آمیز درباره وطنم ایران

    امروز جهان بهار از ایران ملکست

    میدان همه پر نگار از ایران ملکست

    رامش چو گلی به بار از ایران ملکست

    افروخته شه کنار از ایران ملکست

    ندانی که ایران نشست منست

    جهان سر به سر زیر دست ِ منست

    هنر نزد ایرانیان است و بس

    ندادند شیر ژیان را بکس

    همه یکدلانند یزدان شناس

    به نیکی ندارند از بد هراس

    چنین گفت موبد که مرد بنام

    به از زنده دشمن بر او شاد کام

    اگر کُشت خواهد تو را روزگار

    چه نیکو تر از مرگ در کار زار

    همه روی یکسر بجنگ آوریم

    جهان بر بد اندیش تنگ آوریم

    چو ایران نباشد تن من مباد

    بدین بوم و بر زنده یک تن مباد

    اگر سر به سر تن به کشتن دهیم

    از آن به که کشور به دشمن دهیم

    دریغ است ایران که ویران شود

    کنام پلنگان و شیران شود

    سبز و سفید و سرخ است، نشان سرفرازی

    سرخش به رنگ خونِ، شهید جاودانی

     باشد  نشان  الفت، رنگ  سپید و روشن

    مُهر ولایت ما،  در رنگ  سبز  و گلشن

     این سه نشان فخر است، تا کوردل  بداند

    گر چشم حق نباشد، انصاف مرده باشد

     راحت بخواب کورش، ای فخر آریائی

    بیرق به اهتزاز است، بالا به شادمانی

     بانام و با نشانی، ایران سرای جانم

    اللهِ پرچم ما، نام و نشانِ اما مم

     کورش کبیر باشد، آرش رشید ایران

    هم راه با سیاوش، باشد نماد شیران

     مردم به کار و جوشند، خرسند و در تکاپو

    سبز و سفید و شاداب،ایران در این  هیاهو

    یاور از ره رسیده با من از ایران بگو

    از فلات غوطه در خون بسیاران بگو

    باد شبگرد سخن چین، پشت گوش پرده‌هاست

    تا جهان آگه شود، بی پرده از یاران بگو

    شب سیاهی می‌زند بر خانه‌های سوکوار

    از چراغ روشن اشک سیه پوشان بگو

    پرسه‌ی یاس است در آواز این پیتارگان

    از زمین، از زندگی، از عشق، از ایمان بگو

    سوختم آتش گرفتم از رفیق نا رفیق

    از غریبه، آشنا، یاران هم پیمان بگو

    زجه نام آوران زخمی به خاموشی نزد

    از خروش نعره‌ی انبوه گمنامان بگو

    قصه‌های قهرمانان قهر ویرانگر نداشت

    از غم و خشم جهان ساز تهی دستان بگو

    با زمستانی که می‌تازد به قتل عام باغ

    از گل خشمی که می‌گوید در این گلدان بگو

    ای خطـه ایران مـیهـن ای وطـن من

    ای گشته به مهر تو عجین جان و تن من

    تا هست کنار تو پر از لشگر دشـمن

    هـرگـز نـشـود خــالـی از دل مــحـن من

    دردا و دریغا که چنان گشتی بر برگ

    کـز یــافـتـه خـویـش نـداری کـــفـــن من

    بـسـیـار سـخـن گـفتم در تعزیت تو

    آوخ که نـگــریـــانــد کـس را ســـخــن من

    و آنـگاه نیوشند سخن‌های مرا خلق

    کـز خـون مـن آغـشـتـه شود پیرهن من

    و امروز همی گویم با محنت بسیار

    درد او دریـــغـــا وطــــن مـن وطــــن من

مطلب مشابه: آبشار‌ های ایران که حتما باید ببینید؛ معرفی 20 آبشار زیبا در ایران

اشعار حماسی و غرور‌آمیز درباره وطنم ایران

    آنچه کورش کرد و دارا و آنچه زرتشت مهین

     زنده گشت از همت فردوسی سحر آفرین

    نام ایران رفته بود از یاد تا تازی و ترک

    ترکتازی را برون راندند لاشه از کمین

    شد درفش کاویانی باز برپا تا کشید

    این سوار پارسی رخش فصاحت زیر زین

    آنچه گفت اندر اوستا زرتشت و آنچه

    اردشیر پاپکان تا یزدگرد به آفرین

    زنده کرد آن جمله فردوسی به الفاظ دری

    این است کرداری شگرف, این است گفتاری متین

    ای حکیم نامی ای فردوسی سحر آفرین

    ای بهر فن در سخن چون مرد یک فن اوستاد

    شور احیای وطن گر در دل پاکت نبود

    رفته بود از ترک و تازی هستی ایران به باد

    خلقی از تو زنده کردی ملکی از نو ساختی

    عالمی آباد کردی خانه‌ات آباد باد

    کجا رفتند ایران پرستان؟​

    خوش آن روزگار همایون ما

    خوش آن بخت پیروز و میمون ما

    کجا رفت هوشنگ و کو زرتشت؟

    کجا رفت جمشید فرخ سرشت؟

    کجا رفت آن کاویانی درفش؟

    کجا رفت آن تیغ‌های بنفش؟

    کجا رفت آن کاوه نامدار؟

    کجا شد فریدون والا تبار؟

    کجا شد هخامنی کجا شد مدی؟

    کجا رفت آن فره ایزدی؟

    کجا رفت آن کوروش دادگر؟

    کجا رفت کمبوجی نامور؟

    کجا رفت آن داریوش دلیر؟

    کجا رفت دارای بن اردشیر؟

    دلیران ایران کجا رفته‌اند؟

    که آرایش ملک بنهفته‌اند

    بزرگان که در زیر خاک اندر اند

    بیایند و بر خاک ما بگذرند

    بپرسند از ایندر که ایران کجاست؟

    همان مرز و بوم دلیران کجاست؟

    بینند که اینجای مانده تهی

    ز اورنگ و دیهیم شاهنشاهی

    ملک الشعرای بهار

    وقتی که نسیم موج می اندازد در پرچم تو دلم می‌لرزد

    مانند قدیم با شادی تو، با هر غم تو دلم می‌لرزد

    ای رویش سبز، ای صبح سپید ای لاله ی سرخ تو ایمانم

    عشق کهنم، زیبا وطنم شور سخنم، تو را می خوانم

    عالم می داند آری تار و پود این پرچم

    از خون رگ عشاق است

    می بوسد این بیرق را

    هرکس هرجای دنیا

    نام خدا را مشتاق است

    دل می بازم سر می بازم پای این پرچم

    فرداها را من می سازم پای این پرچم

    مظلوم سرفراز همواره بر اوج قله هایی

    دائم در اهتزاز زیبایی و زیبایی و زیبایی

    «محمد مهدی سیار»

    وطنم، تنم چه باشد که بگویم تنی تو

    که تو جانی و سراپا همه جان روشنی تو

    وطنم تو بوی باران

    به شب ستاره باران

    که خوشی و خوش ترینی به مذاق می گساران

    وطنم، وطنم ایران

    همه جانی به تنم

    وطنم ایران

    من اگر سروده باشم، وطنم تو شعر نابی

    من اگر ستاره باشم، وطنم تو آفتابی

    وطنم، وطنم ایران

    همه جانی به تنم، وطنم ایران

    وطنم که شعر حافظ شده وصله ی تن تو

    که شکفته شعر سعدی به بهار دامن تو

    نام جاوید وطن

    صبح امید وطن

    جلوه کن در آسمان

    همچو مهر جاودان

    وطن ای هستی من

    شور و سرمستی من

    جلوه کن در آسمان

    همچو مهر جاودان

    بشنو سوز سخنم

    که هم آواز تو منم

    همه‌ی جان و تنم

    وطنم وطنم وطنم وطنم

    بشنو سوز سخنم

    که نواگر این چمنم

    همه‌ی جان و تنم

    وطنم وطنم وطنم وطنم

    همه با یک نام و نشان

    به تفاوت هر رنگ و زبان

    همه شاد و خوش و نغمه زنان

    ز صلابت ایران جوان

    به اصالت ایران کهن

    ز صلابت ایران جوان

    بیژن ترقیر

اشتراک گذاری

نظرات کاربران